Η Σουέλα Μπρέιβερμαν ήταν γνωστή. Μόλις τρεις εβδομάδες έχουν περάσει από τότε που περιέγραψε το όνειρό της. Καμία σχέση με το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. «Με μεγάλη μου χαρά θα έβλεπα ένα πρωτοσέλιδο της Telegraph με ένα αεροπλάνο (σ.σ.: με παράτυπους μετανάστες) να απογειώνεται προς τη Ρουάντα, είναι το όνειρό μου, είναι η εμμονή μου». Αυτό ήταν και το όνειρο της προκατόχου της, Πρίτι Πατέλ, που σκόνταψε στο διεθνές δίκαιο και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον Ιούνιο.
Η Σουέλα επιμένει, μα και στη διαχείριση δεν τα καταφέρνει. Σε κυβερνήσεις μπαινοβγαίνει, παρόλο που τους κανόνες παραβαίνει, και σε αστήρικτες δηλώσεις, π.χ., για την κοινωνική πρόνοια μένει.
Η Σουέλα, η Πρίτι και ο πρωθυπουργός είναι παιδιά μεταναστών, ινδικής καταγωγής. Βασικά, όμως, είναι προνομιούχοι.
Το κύριο χαρακτηριστικό τους δεν είναι το χρώμα ή το θρησκευτικό δόγμα. Όσοι μένουν στις ταυτότητες και στη διαφορετικότητα είναι βαθιά νυχτωμένοι ακόμα. Εκτός αν βολεύει το «diversity», ώστε η ασπρόμαυρη φωτογραφία να παίρνει λίγο χρώμα. Άσπρο το βιοτικό επίπεδο, μαύρο τα οικονομικά ζόρια. Είτε μαύρα, είτε λευκά ή από την Ασία, νομίζω το ξέρουν πια καλά, κορίτσια και αγόρια.
Η Σουέλα και η Πρίτι δεν έχουν πρόβλημα με τους μετανάστες. Έχουν πρόβλημα με τους φτωχούς μετανάστες. Αν οι 40.000 που διέσχισαν τη Μάγχη από τις αρχές του έτους ήταν πλούσιοι, θα έστρωναν χαλί. Δεν θα εργαζόταν η Σουέλα, για να σταματήσει την «εισβολή». Θα μπορούσε, απερίσπαστη, να δουλεύει για του Βρετανού τη βολή. Δεν παίρνω κι όρκο, μα τι ξέρω από London..
πηγή: naftemporiki.gr
