Στο αρχείο τέθηκε από τον Εισαγγελέα Στρατοδικείου Λάρισας υπόθεση μη εμπρόθεσμης υποβολής δήλωσης περιουσιακής κατάστασης, διότι με τις διατάξεις του νέου Ν. 5026/2023 κρίθηκε ότι η πράξη έχει καταστεί ανέγκλητη.
Σύμφωνα με το σκεπτικό της εισαγγελικής διατάξης, από την αντιπαραβολή των σχετικών διατάξεων, προκύπτει ότι οι νεότερες διατάξεις του Ν. 5026/2023 που τυποποιούν το ποινικό αδίκημα της μη υποβολής Δ.Π.Κ., όπως και εκείνες του καταργηθέντος Ν. 3213/2003, είναι επιεικέστερες των τελευταίων, δεδομένου ότι για τη στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υπόστασης του υπόψη αδικήματος, ιδίως καθόσον άπτεται της εκπρόθεσμης υποβολής της σχετικής δήλωσης, απαιτείται η πάροδος εισέτι ενός έτους από τη λήξη της προθεσμίας υποβολής της Δ.Π.Κ. εντός του οποίου δύναται ο υπόχρεος να την υποβάλει καταβάλλοντας το προσήκον ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση παράβολο, και ουχί της συντμημένης των 60 ημερών που προέβλεπε ο καταργημένος Ν. 3213/2003, υποκείμενος πλέον μόνο σε τυχόν πειθαρχικές κυρώσεις, αλλά πάντως ουχί σε αντίστοιχες ποινικές, της εκπρόθεσμης ωσαύτως υποβολής Δ.Π.Κ. μετά το πέρας 60 ημερών από τη λήξη της ημερομηνίας υποβολής της έως και τη συμπλήρωση ενός έτους από την ανωτέρω δήλη ημέρα ούσας ποινικά αδιάφορης πράξεως που έχει καταστεί υπό το ισχύον νομοθετικό καθεστώς ανέγκλητη.
Εν προκειμένω, λοιπόν, κρίθηκε ότι δεν στοιχειοθετείται το αδίκημα της μη υποβολής Δ.Π.Κ., δοθέντος του ότι η υπό κρίση πράξη πρέπει να κριθεί υπό το πρίσμα των νεότερων διατάξεων του Ν. 5026/2023 (άρθρο 39 παρ. 1 εδ. α΄ σε συνδυασμό με το εδ. β’ του άρθρου 22), κατ’ επιταγήν του άρθρου 2 παρ. 1 του ΠΚ.
Τούτο δε, διότι η εκπρόθεσμη υποβολή της σχετικής Δ.Π.Κ., εντός της τιθέμενης εκ του εδ. β’ του άρθρου 22 του Ν. 5026/2023 ενιαύσιας προθεσμίας από τη λήξη της προθεσμίας υποβολής των σχετικών δηλώσεων για το οικείο έτος, δεν τυποποιείται πλέον ως αξιόποινη συμπεριφορά υπό το νομοθετικό καθεστώς του υπόψη νόμου, επισύροντας μόνο πειθαρχικές και ουχί ποινικές κυρώσεις για τον υπόχρεο – «παραβάτη», έχουσα καταστεί ωσαύτως ανέγκλητη.
Συνεπώς, κατά την κρίση του εισαγγελέα, η συμπεριφορά του υπόψη στρατιωτικού δεν είναι ποινικώς κολάσιμη, αφού βάσει των ευμενέστερων νεότερων διατάξεων του Ν. 5026/2023 έχει καταστεί ανέγκλητη, επισύροντας εισέτι μόνο πειθαρχικές κυρώσεις. Ακολούθως, έκρινε ότι δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος του και έθεσε την υπό κρίση υπόθεση στο αρχείο.
Απόσπασμα απόφασης
Από την αντιπαραβολή, επομένως, των προαναφερθεισών διατάξεων, προκύπτει ότι οι νεότερες διατάξεις του Ν. 5026/2023 που τυποποιούν το αυτό ποινικό αδίκημα της μη υποβολής Δ.Π.Κ., όπως και εκείνες του καταργηθέντος Ν. 3213/2003, είναι επιεικέστερες των τελευταίων, δεδομένου ότι για τη στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υποστάσεως του υπόψη αδικήματος, ιδίως καθόσον άπτεται της εκπρόθεσμης υποβολής της σχετικής δηλώσεως, απαιτείται η πάροδος εισέτι ενός έτους από τη λήξη της προθεσμίας υποβολής της Δ.Π.Κ. εντός του οποίου δύναται ο υπόχρεος να τη υποβάλει καταβάλλοντας το προσήκον ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση παράβολο, και ουχί της συντμημένης των 60 ημερών που προέβλεπε ο καταργημένος Ν. 3213/2003, υποκείμενος πλέον μόνο σε τυχόν πειθαρχικές κυρώσεις, αλλά πάντως ουχί σε αντίστοιχες ποινικές, της εκπρόθεσμης ωσαύτως υποβολής Δ.Π.Κ. μετά το πέρας 60 ημερών από τη λήξη της ημερομηνίας υποβολής της έως και τη συμπλήρωση ενός έτους από την ανωτέρω δήλη ημέρα ούσας ποινικά αδιάφορης πράξεως που έχει καταστεί υπό το ισχύον νομοθετικό καθεστώς ανέγκλητη. Επομένως, αυτή τυγχάνει εφαρμογής αδιακρίτως για τα προκείμενα αδικήματα που τελέστηκαν πριν την 28.2.2023 (ημερομηνία δημοσίευσης του Ν. 5026/2023), εφόσον βεβαίως γι’ αυτά δεν έχει εκδοθεί αμετάκλητη απόφαση, ιδίως ενόψει του ότι ουδέν αντίθετο ορίζεται στις σχετικές διατάξεις του (παρεκτός του ότι η διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του ΠΚ έχουσα υπερνομοθετική ισχύ σε κάθε περίπτωση θα υπερακόντιζε την όποια τυχόν αντίθετη πρόβλεψη του νομοθέτη σε σχέση με τις εκκρεμείς υποθέσεις).
Θέτοντας επομένως σε διαλεκτική αλληλουχία το πραγματολογικό υπόβαθρο της υπό κρίση δικογραφίας, έτσι όπως αυτό οστεώνεται από το συλλεγέν κατά την προδικασία προανακριτικό υλικό, με τις νομικές σκέψεις που εκτέθηκαν ως άνω, προκύπτει ότι στην υπό κρίση περίπτωση δεν δύναται να στοιχειοθετηθεί, καθόσον άπτεται της ελεγχόμενης συμπεριφοράς του υπόψη στρατιωτικού, το αδίκημα της μη υποβολής Δ.Π.Κ., δοθέντος του ότι η υπό κρίση πράξη του, ως λεπτομερώς εκτέθηκε, πρέπει να κριθεί υπό το πρίσμα των νεότερων διατάξεων του Ν. 5026/2023 (άρθρο 39 παρ. 1 εδ. α΄ σε συνδυασμό με το εδ. β’ του άρθρου 22), κατ’ επιταγήν του άρθρου 2 παρ. 1 του ΠΚ. Βάσει δε των ως άνω διατάξεων αυτή σε συνάρτηση με τα ως άνω εκτεθέντα πραγματικά περιστατικά δεν στοιχειοθετείται.
Τούτο δε, διότι η εκπρόθεσμη εκ μέρους του υποβολή της σχετικής Δ.Π.Κ. για το έτος 2021, την 3.11.2022, ήτοι εντός της τιθέμενης εκ του εδ. β’ του άρθρου 22 του Ν. 5026/2023 ενιαύσιας προθεσμίας από τη λήξη της προθεσμίας υποβολής των σχετικών δηλώσεων για το οικείο έτος, ήτοι την 28.2.2022, δεν τυποποιείται πλέον ως αξιόποινη συμπεριφορά υπό το νομοθετικό καθεστώς του υπόψη νόμου, επισύροντας μόνο πειθαρχικές και ουχί ποινικές κυρώσεις για τον υπόχρεο – «παραβάτη», έχουσα καταστεί ωσαύτως ανέγκλητη.
πηγή: lawspot.gr
