«Ενα τραγούδι για το ηλιοβασίλεμα»
Στο «Ένα τραγούδι για το ηλιοβασίλεμα» («Sunset song», Αγγλία / Λουξεμβούργο, 2015) ο υποτιμημένος Βρετανός auteur Τέρενς Ντέιβις αποπειράται μια πλούσια, μεγάλης διάρκειας (135′) κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου και κλασικού σκωτσέζικου μυθιστορήματος του Λούις Γκράσικ Γκίμπον. Θέμα, η πορεία μιας οικογένειας αγροτών λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πυρήνας, η ηρωίδα της ανερχόμενης 33χρονης ηθοποιού Αγκνες Ντέιν: μια ευγενική κοπέλα που μεγαλώνει μέσα στην πρωτόγονη τραχύτητα του πατέρα της (Πίτερ Μάλεν), κάνει την ανορθόδοξη αντίστασή της και αργότερα πληρώνει το τίμημα με το χειρότερο χτύπημα της μοίρας. Ταινία ύψιστης ευαισθησίας, μοιάζει να είναι ερωτευμένη με τη σκωτσέζικη φύση, αλλά την ίδια ώρα είναι πολύ σκληρή με σκηνές που κλονίζουν. Το ουρλιαχτό της μάνας που δεν αντέχει άλλη γέννα, η ανακοίνωση του θανάτου ενός στρατιώτη στον πόλεμο, ένα βάναυσο ξυλοκόπημα με βούρδουλα, μια εκτέλεση. Εικόνες σπάνιας ομορφιάς από τον οπερατέρΜάικλ Μακ Ντόνα, με την εποπτεία φυσικά ενός πραγματικού καλλιτέχνη σκηνοθέτη υπεύθυνου για τη δημιουργία μικρών διαμαντιών όπως το «Βαθύ μπλε του έρωτα» και το «The long day closes». Οσο για την Ντέιν, χωρίς αμφιβολία την ψυχή της ταινίας, με το ψηλό, αδύνατο, εύθραυστο παρουσιαστικό της και το πορσελάνινο πρόσωπό της, έχει κάτι από τον αέρα της Νικόλ Κίντμαν στην αντίστοιχη ηλικία. Βαθμολογία: 3
«Το μυστικό του δικαστή»
Ενας ιδιότροπος και γριπιασμένος δικαστής Κακουργοδικείου, η δίκη ενός νεαρού που κατηγορείται για φόνο και μια ένορκος είναι τα στοιχεία που στήνουν τη χαμηλόφωνη αλλά με τον τρόπο της συναρπαστική ταινία του Κριστιάν Βενσάν «Το μυστικό του δικαστή» («L’ hermine», Γαλλία, 2015). Το μεγαλύτερο μέρος της εκτυλίσσεται μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου ο Φαμπρίς Λουκινί στον ρόλο του εν λόγω δικαστή αποδεικνύει για μία ακόμη φορά γιατί ανήκει στην ελίτ της υποκριτικής σήμερα στη Γαλλία (κέρδισε Copa Volpi καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο περυσινό Φεστιβάλ Βενετίας, όπου ο Κ. Βενσάν απέσπασε το βραβείο σεναρίου). Με τη βοήθεια του έρωτα (ή, αν θέλετε, της γλυκιάς ανάμνησης του έρωτα) αυτός ο αυστηρός, κυνικός αλλά κατά βάθος ανθρώπινος δικαστικός, ο κύριος Ρασίν με το παρατσούκλι Διψήφιος (διότι οι ποινές που επιβάλλει είναι διψήφια χρόνια), θα δει τη ζωή με άλλο μάτι προσφέροντας σε εμάς, τους θεατές, ένα χορταστικό δίωρο.Βαθμολογία: 3
«Ταξί στην Τεχεράνη»
Βραβευμένη, ίσως κάπως υπερβολικά, με τη Χρυσή Αρκτο στο περυσινό Φεστιβάλ Βερολίνου, η ταινία «Ταξί στην Τεχεράνη» («Taxi», Ιράν, 2015) είναι περισσότερο ένα κλείσιμο του ματιού του δημιουργού της Τζαφάρ Παναχί προς το ιρανικό κράτος του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας που του έχει απαγορέψει διά νόμου να γυρίζει ταινίες. Με την κάμερα στο βολάν ενός ταξί και τον ίδιο στον ρόλο τού (παντελώς άσχετου) ταξιτζή, η ταινία μετατρέπεται σε μια συρραφή επεισοδίων με ήρωες πελάτες. Δεν καταλαβαίνεις πάντα αν τα επεισόδια είναι στημένα ή γίνονται σε πραγματικό χρόνο, σίγουρα όμως τα παρακολουθείς με περιέργεια. Συγκρούσεις, σκληρές ανταλλαγές απόψεων (δύο πελάτες τσακώνονται για τη νομοθεσία στο Ιράν και το αν η θανατική ποινή πρέπει ή όχι να ισχύει), απρόοπτα περιστατικά από τα οποία δεν λείπει το χιούμορ. Ο τραυματισμένος πελάτης που θέλει να κάνει διαθήκη. Οι δύο γιαγιάδες που φέρνουν τον οδηγό σε απόγνωση. Η ανιψιά την οποία κινηματογραφεί διαρκώς με την κάμερά του. Ο Παναχί είναι ένας πανέξυπνος κινηματογραφιστής που μέσα από το τίποτε καταφέρνει να υμνήσει την ελευθερία που προσφέρει το σινεμά, τη δημιουργία, τη φαντασία.Βαθμολογία: 3
«Φελίξ και Μέιρα»
Η ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Φελίξ (Μαρτέν Ντουμπρέλ), έναν εύπορο Γαλλοκαναδό, και στη Μέιρα (Χαντάς Γιαρόν), μια νεαρή, χασιδική Εβραία, αφόρητα καταπιεσμένη από τον «τυφλά» θρησκόληπτο σύζυγό της (Λούζερ Τουέρσκι), είναι το πλαίσιο όπου κινείται η ενδιαφέρουσα ηθογραφική ταινία του Μαξίμ Ζιρού «Φελίξ και Μέιρα» («Feliz et Meira», Καναδάς, 2014). Μέσα στο χιονισμένο Κεμπέκ του Καναδά το φλερτ ανάμεσα στους δύο αυτούς ριζικά διαφορετικούς ανθρώπους αρχίζει δειλά-δειλά μέσα σε ένα καφέ της γειτονιάς τους. Η σχέση χτίζεται αργά, υπομονετικά. Στόχος άλλωστε του σκηνοθέτη είναι να κατανοήσει όσο μπορεί την κάθε πλευρά, γι’ αυτό και δεν παίρνει θέση με το να υποδείξει τι είναι σωστό και τι λάθος στην όλη ιστορία. Ο εβραίος σύζυγος, π.χ., δεν είναι ο σχηματικά «κακός σύζυγος» γιατί με τον τρόπο του αγαπά στ’ αλήθεια τη Μέιρα, έστω και αν η θρησκεία του δεν του επιτρέπει να κοιτάζει χωρίς παρωπίδες. Η γελοία «επίθεσή» του στον Φελίξ δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δηλώνει την αμηχανία, αν όχι την απόγνωσή του που δεν μπορεί να βρει την ισορροπία ανάμεσα στα ερωτικά συναισθήματά του και στους θρησκευτικούς κανόνες.Βαθμολογία: 3
«Στις φλόγες του έρωτα»
H φύση πρωταγωνιστεί και στην ταινία του Πάμπλο Φέντρικ «Στις φλόγες του έρωτα» («El Ardor», Αργεντινή, 2015) αφού είναι γυρισμένη μέσα στη γοητευτικά επικίνδυνη, οριακά τρομακτική ζούγκλα γύρω από τον ποταμό Παρανά της Αργεντινής. Συνδυασμός love story και εξωτικής ταινίας εκδίκησης, η ταινία παρακολουθεί την προσπάθεια ενός μυστηριώδους ανθρώπου της ζούγκλας (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) να προστατέψει μια όμορφη κοπέλα (Αλις Μπράγα), κόρη ενός κτηματία που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από δύο αδέλφια που θέλουν τη γη του. Ο Φέντρικ κλιμακώνει με προσεκτικά βήματα αυτή την απίστευτης βαρβαρότητας ταινία όπου ο ήρωας του Μπερνάλ είναι σίγουρα το στοιχείο που κινεί περισσότερο την περιέργεια. Μοιάζει με φάντασμα της ζούγκλας, ένα κράμα Μόγλη – Ταρζάν που κυκλοφορεί γυμνός από τη μέση και πάνω, είναι εξαιρετικός μαχητής, μιλάει ελάχιστα και δεν έχει παρελθόν. Βαθμολογία 2 1/2
«Zoolander 2»
Με τον «Zoolander 2» (ΗΠΑ, 2016) ο Μπεν Στίλερ επιστρέφει στο αδιανόητα ηλίθιο σούπερ μόντελ που ο ίδιος εμπνεύστηκε και υποδύθηκε πριν από 15 χρόνια στον «Zoolander» που επίσης σκηνοθέτησε. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από πάνω του. Ο Ντέρεκ Ζουλάντερ παραμένει το ίδιο όμορφος, το ίδιο βλάκας, το ίδιο τυχερός όπως τότε. Μια αστυνομική υπόθεση τον βγάζει από τον λήθαργο χρόνων όταν μια αστυνομικίνα της fashion police με έδρα την Ιταλία (η Πενέλοπε Κρουζ πιο σέξι από ποτέ) ζητάει τη βοήθειά του για την ανεύρεση ενός δολοφόνου ποπ σταρ (ένα από τα θύματά του είναι ο Τζάστιν Μπίμπερ που υποδύεται ο ίδιος ο Μπίμπερ). Στο πλευρό του Ζουλάντερ θα βρεθεί και πάλι ο Χάνσελ (Οουεν Γουίλσον), ο κολλητός φίλος του, επίσης μοντέλο και επίσης ηλίθιος. Για την ακρίβεια, οι δυο τους κάνουν τον «Ηλίθιο και τον πανηλίθιο» των Τζιμ Κάρεϊ – Τζεφ Ντάνιελς να δείχνουν Αϊνστάιν σε αυτό το υπερβολικά «τραβηγμένο» sequel μιας ταινίας που έφτανε και περίσσευε. Βαθμολογία: 1 1/2
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός στην εφημερίδα Το Βήμα
