Το «Λευκό πραξικόπημα» (El Golpe blanco / Der weisse Putsch), ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ για το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ εναντίον του προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, θα προβάλλεται από την ερχόμενη Πέμπτη (8 Απριλίου) στον κινηματογράφο Αλκυονίδα. Γυρισμένο από το ντουέτο των γερμανών σκηνοθετών Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – Τζέραρντ Σόιμαν, το «Λευκό πραξικόπημα» ερευνά όλα τα γεγονότα που οδήγησαν στο σαμποτάζ της πορείας της κυβέρνησης Αλιέντε και την ανατροπή της δημοκρατίας. Ρόλο εδώ έπαιξαν οι ενορχηστρωμένες μέθοδοι της CΙΑ και η ντόπια αντίδραση που οδήγησε στο «λευκό πραξικόπημα» με την κινητοποίηση «δυσαρεστημένων» μερίδων του λαού.
Ο Γουόλτερ Χαϊνόφσκι (1927-) και ο Τζέραρντ Σόιμαν (1930-1989) είναι οι πιο αναγνωρισμένοι και δημιουργικοί κινηματογραφιστές της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Δούλευαν πάντα μαζί δημιουργώντας έναν θρύλο γύρω από τον τρόπο δουλειάς τους: ήταν κινηματογραφιστές, αντάρτες, ντετέκτιβ, δημοσιογράφοι, ερευνητές. Το 1969 δημιούργησαν το Heynowski & Scheumann Στούντιο και στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου ξεχώριζαν για την κριτική τους ματιά απέναντι στη Δύση και στη γενικότερη επιρροή του καπιταλιστικού συστήματος. Μεγάλη επίδραση στο έργο τους άσκησαν οι πρώτες θεωρίες του Τζίγκα Βερτόφ για το πειραματικό σινεμά και το νέο μέσο ενημέρωσης, την τηλεόραση.
Οι ταινίες τους είναι κατά κανόνα υποδείγματα ντοκιμαντέρ, με ιδιαίτερα επεξεργασμένο μοντάζ. Από τη συνεργασία τους προέκυψαν πάνω από 70 ντοκιμαντέρ αποσπώντας αμέτρητα βραβεία. Ανάμεσά τους τα «Ο πόλεμος με τις μούμιες», «Η Χιλή μετά το πραξικόπημα», «Ενός λεπτού σκοτάδι δεν μας τυφλώνει», «Μπάι Μπάι Χουήλα», «Πιλότοι με πιτζάμα», «Ομολογίες ενός δολοφόνου», «Το πρώτο ρύζι», «Το νησί του διαβόλου», «Κομάντο 52» και το «Λευκό πραξικόπημα».
Σύμφωνα με τον Χαϊνόφσκι οι δύο σκηνοθέτες αποφάσισαν να επεξεργασθούν αυτό που συνέβαινε στη Χιλή στις αρχές του 1973, στον τρίτο δηλαδή χρόνο της κυβέρνησης Αλιέντε. «Προσπαθούμε πάντα να πλησιάσουμε τα μεγάλα θέματα της εποχής μας σαν κομμουνιστές κινηματογραφιστές» είπε. «Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πλησιάσουμε την πραγματικότητα μέσα σε όλη της την περιπλοκότητα, ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με τον φίλο, αλλά και με τον εχθρό, τον ταξικό εχθρό».
Γιατί όμως η Χιλή; «Γιατί εκείνο τον καιρό υπήρχε διαδεδομένη μια απατηλή εικόνα για τη χώρα, που δεν έδειχνε τις αντίθετες δυνάμεις που δούλευαν για την ανατροπή της δημοκρατίας. Ακολουθώντας τη δική μας γραμμή, θελήσαμε να βάλουμε μπροστά στα μάτια των συντρόφων μας αυτές τις δυνάμεις που έμελλαν στις 11 Σεπτέμβρη να αναποδογυρίσουν το ποτήρι με το γάλα».
Του Γιάννη Ζουμπουλάκη. Αναδημοσίευση από το Βήμα
