Σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ των τελευταίων χρόνων οι εταιρίες κινηματογραφικής εκμετάλλευσης κατάφεραν να διανείμουν 14 νέες ταινίες από την Πέμπτη 21 Απριλίου στις αίθουσες. Ανάμεσά τους πέντε (!) ελληνικές.
«Ο Ανθρωπος που ταπείνωσε τον Χίτλερ» – («Race» )
Στον «Ανθρωπο που ταπείνωσε τον Χίτλερ» («Race», ΗΠΑ / Γερμανία / Καναδάς, 2016) ο Στίβεν Χόπκινς επιστρέφει στη θρυλική επιτυχία των τεσσάρων χρυσών μεταλλίων του Αφροαμερικανού Τζέσι Οουενς (Στέφαν Τζέιμς) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936. Λιτό ακαδημαϊκό σινεμά με καλές ερμηνείες, κλιμάκωση στην αφήγηση και έμφαση στη σχέση του Οουενς με τον προπονητή του (Τζέισον Σουντέικις), πολύ ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά το παρασκήνιο των Αγώνων και στο πώς ο αμερικανός επιχειρηματίας Εϊβερι Μπράντειτζ (Τζέρεμι Αϊρονς) διαπραγματεύθηκε με τον Γιόζεφ Γκέμπελς (Μπάρναμπι Μέτσουρατ) τη συμμετοχή των Εβραίων και των μαύρων αθλητών στους Αγώνες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως έχει και το κομμάτι της Λένι Ρίφενσταλ (Κάρις Βαν Χόουτεν), της γερμανίδας σκηνοθέτριας που είχε αναλάβει να καταγράψει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την προετοιμασία τους για το ντοκιμαντέρ «Ολυμπιάς» που εν τέλει έμεινε στην Ιστορία.. Βαθμολογία: 2 ½
«Ψεύτης ήλιος 2: Εξοδος»-(Utomlyonnye solntsem 2: Predstoyanie)
Ο «Ψεύτης ήλιος 2: Εξοδος» (Utomlyonnye solntsem 2: Predstoyanie, Ρωσία, 2010) του Νικίτα Μιχάλκοφ, η πρώτη από τις δύο συνέχειες του αριστουργηματικού «Ψεύτη ήλιου» (1994) του ιδίου (θα ακολουθήσει το 3ο με υπότιτλο «Το οχυρό»). Η ιστορία που είχε σταματήσει στο 1936 συνεχίζεται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν ο Ιωσήφ Στάλιν (Μαξίμου Σουκάνοφ) δίνει την εντολή ανεύρεσης και εξολόθρευσης του Κοτόφ (Μιχάλκοφ) από τον άνθρωπο που τον είχε προδώσει στη πρώτη ταινία (Ολεγκ Μένσικοφ). Ο Κοτόφ έχει δραπετεύσει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων και πολεμά. Με αυτή την αφορμή ο Μιχάλκοφ έφτιαξε ένα ηχηρό, ολίγον τι πομπώδες πολεμικό έπος διανθισμένο από πολύ καλογυρισμένες σκληρές σκηνές μάχης. Η αδυναμία της ταινίας βρίσκεται κυρίως στον αφηγηματικό τομέα, γεγονός που ενδεχομένως οφείλεται στο κόψιμο που επέβαλαν οι παραγωγοί στην ταινία η οποία διαρκεί δυόμισι ώρες, αν και η κανονική διάρκειά της ξεπερνούσε τις τρεις. Βαθμολογία: 2 ½
«Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την Ιστορία» («Elser»)
Το τρίπτυχο ταινιών Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συμπληρώνει η γερμανική ταινία «Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την Ιστορία» («Elser», Γερμανία, 2014) του Ολιβερ Χιρσμπίεγκελ. Πρόκειται για την αναπαράσταση της ιστορίας του Γκέοργκ Ελσερ (Κρίστιαν Φίντλερ), ο οποίος στις 8 Νοεμβρίου 1939 προσπάθησε να δολοφονήσει τον Αδόλφο Χίτλερ με μια αυτοσχέδια βόμβα. O Ελσερ είχε 13 λεπτά στη διάθεσή του για να εκπληρώσει την αποστολή αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Η ταινία του Χιρσμπίεγκελ, σκηνοθέτη της «Πτώσης», ενδιαφέρεται να απεικονίσει αυτό που ο Ελσερ είδε στον Χίτλερ φέρνοντάς τον στο σημείο να πάρει την παράτολμη απόφαση και να προσπαθήσει να τον δολοφονήσει. Καταγράφει έτσι μια γενικότερη εικόνα της εποχής αναδεικνύοντας παράλληλα έναν ήρωα που με το πέρασμα των χρόνων δυστυχώς ξεχάστηκε. Βαθμολογία: 2 ½
«Ο Εκλεκτός της νύχτας» («Midnight special»)
Στον «Εκλεκτό της νύχτας» («Midnight special», ΗΠΑ, 2016) του πάντα ενδιαφέροντος αμερικανού σκηνοθέτη Τζεφ Νίκολς («Ενα καλοκαίρι») κεντρικό πρόσωπο είναι ένα ανήλικο αγόρι με υπερφυσικές ικανότητες (Τζέιντεν Λίμπερερ). Τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι πύρινες «λαμπάδες» που βγάζει το παιδί από τα μάτια του και πώς γίνεται να αντιλαμβάνεται το παραμικρό που συμβαίνει γύρω του; Ολα αυτά τα ερωτήματα δεν φαίνεται να αφορούν τον βιολογικό πατέρα (Μάικλ Σάνον) που καταζητείται από τις Αρχές γιατί πήρε το παιδί και έφυγε για να το προφυλάξει από τις θρησκευτικές αιρέσεις, την τοπική αστυνομία, τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια αλλά και το φως του ήλιου που είναι επικίνδυνο για τα μάτια του. Και αυτή ακριβώς η σχέση πατέρα – γιου γίνεται ο παλμός ετούτου του πρωτότυπου συνδυασμού θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, οικογενειακού δράματος, θρησκευτικής αλληγορίας και road movie, μέσα από το οποίο αναδεικνύεται το πρόσωπο ενός νέου Μεσσία.Βαθμολογία: 3
«Το Βιβλίο της ζούγκλας» («The jungle book»)
Εμπνευσμένο από την ομότιτλη ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, το «Βιβλίο της ζούγκλας» («The jungle book», ΗΠΑ, 2016) του Τζον Φαβρό είναι η τελευταία κινηματογραφική εκδοχή του πολυαγαπημένου μυθιστορήματος του Ρούντγιαρντ Κίπλινγκ. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε τι που βλέπουμε στην ταινία, πλην του ηθοποιού που υποδύεται τον Μόγλη, Νεέλ Σέθι, είναι το ψηφιακό αποτέλεσμα 800 ειδικών που δούλεψαν περισσότερο από έναν χρόνο. Φτιάχτηκαν ψηφιακά περισσότερα από 70 είδη ζώων, 100 εκατομμύρια φύλλα, αλλά και όλες οι τοποθεσίες με πηγή έμπνευσης τα τοπία της Ινδίας. Παρά την ψηφιακή επικράτεια, η ταινία έχει ψυχή και αυτό οφείλεται κυρίως στη ζεστασιά των φωνών των ηθοποιών που «υποδύονται» τα ζώα. Ο Μπιλ Μάρεϊ ως Αρκούδος Μπαλού, ο Μπεν Κίνγκσλεϊ ως πάνθηρας Μπαγκίρα, ο Ιντρις Ελμπα ως τίγρης Σέρι Χαν αλλά και ο Κρίστοφερ Γουόκεν ως βασιλιάς Λουί, ο θηριώδης λιπόσαρκος αρχηγός, βασιλιάς του Μπάνταρ-λογκ, μιας αποικίας άγριων και πονηρών μαϊμούδων. Είχα την τύχη να δω την ταινία στην πρωτότυπη αγγλική βερσιόν την οποία σίγουρα συνιστώ στους ενηλίκους. Βαθμολογία: 3
Δείτε το trailer της ταινίας «Το Βιβλίο της ζούγκλας»
«Ροβινσώνας Κρούσος» («Robinson Crusoe»
Τα κινούμενα σχέδια «Ροβινσώνας Κρούσος» («Robinson Crusoe», Γαλλία / Βέλγιο, 2016) των Βενσάν Κέστελουτ, Μπεν Στάσεν, είναι η τελευταία παραλλαγή του μυθιστορήματος του Ντανιέλ Ντεφόε και εδώ στον ρόλο του Παρασκευά βρίσκουμε έναν… παπαγάλο ονόματι Μακ. Η ταινία προβάλλεται μόνον μεταγλωττισμένη, δισδιάστατη ή σε 3D. Βαθμολογία: _
«Ο βασιλιάς μου» («Mon roi»)
Το ιδιαιτέρως δυσάρεστο χρονικό μιας σχέσης που ξεκίνησε υπό ειδυλλιακές συνθήκες και κατέληξε βασανιστική για τη γυναίκα είναι το θέμα της ταινίας «Ο βασιλιάς μου» («Mon roi», Γαλλία, 2015) της Μαϊουέν που χάρισε στην πρωταγωνίστριά της Εμανουέλ Μπερκό το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο περσινό φεστιβάλ Κανών. Η ταινία είναι μοιρασμένη ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Στο τώρα βλέπουμε μια γυναίκα (Μπερκό) να προσπαθεί να αναρρώσει από ένα ατύχημα. Παράλληλα παρακολουθούμε πώς η γυναίκα έφτασε σε αυτό το σημείο, πώς αναπτύχθηκε η σχέση της με τον «βασιλιά» της (Βενσάν Κασέλ), δηλαδή τον άνδρα που αγάπησε και μίσησε όσο κανέναν άλλον. Η Μαϊουέν είναι καλή σκηνοθέτρια και φροντίζει να διατηρήσει την αγωνία του θεατή ως το τέλος. Είναι όμως τόσο παθιασμένα αρνητική σε οτιδήποτε έχει σχέση με το ανδρικό φύλλο που η ταινία εν τέλει σου δίνει την εντύπωση στρατευμένης παραγωγής χρηματοδοτημένης από φεμινιστικές οργανώσεις! Βαθμολογία: 2 ½
«Ερωτας χωρίς αύριο» («Itsi bitsi»)
Στη δραματική ταινία «Ερωτας χωρίς αύριο» («Itsi bitsi», Δανία, 2015), μια έντονη ερωτική ιστορία που έχει αληθινές βάσεις, δίνει την ευκαιρία στον δανό σκηνοθέτη Ολε Κρίστιαν Μάντσεν να αποπειραθεί μια καλοφτιαγμένη επιστροφή στις αρχές των sixties και την ανέμελη εποχή των μπίτνικς και των χίπις στην Ευρώπη. Ολα ξεκινούν από το ανεξάντλητο πάθος ενός νεαρού Δανού (Χοακίμ Φιελστράπ) για μια συμπατριώτισσά του (Μαρί Τουρέλ Σόντερμπεργκ). Η σχέση θα περάσει από ατελείωτα εμπόδια διαμορφώνοντας τελικά τη ζωή και των δύο. Ο νεαρός θα γίνει νομάδας, ποιητής, θα μπλέξει με τα ναρκωτικά, θα καταφέρει ως και εφήμερος ροκ σταρ να γίνει προκειμένου να κερδίσει την προσοχή της αγαπημένης του που επιμένει να τον ταλαιπωρεί. Βαθμολογία: 2 ½
«Ζήσε με ρυθμό» («High strung»)
Μουσική, χορός και glossy έρωτας στο «Ζήσε με ρυθμό» («High strung», ΗΠΑ, 2016) που ακολουθεί την επιτυχημένη συνταγή ταινιών όπως το «Step up» και οι συνέχειές του. Κεντρικά πρόσωπα ένας νεαρός βιολιστής (Νίκολας Γκαλιτζίν) που αντιλαμβάνεται τον σύγχρονο ρυθμό και η κοπέλα που ερωτεύεται (Κίναν Κάμπα) η οποία σπουδάζει κλασικό χορό στη Νέα Υόρκη. Από τις σκηνές που ξεχώρισα σε μια αποθέωση των κλισέ είναι η σκηνή μονομαχίας δυο χορευτικών γκρουπ στο μετρό της Νέας Υόρκης.Βαθμολογία: 2
«Short fuse»
«Short fuse» (2015) των Ανδρέα Λαμπρόπουλου και Κώστα Σκύφτα. Ο οξύθυμος δικηγόρος γιος ενός μεγαλοδικηγόρου (Αποστόλης Τότσικας, Θοδωρής Αθερίδης) μπλέκει σε μια απίστευτη περιπέτεια όταν κάποιος δένει στο σώμα του εκρηκτική ύλη. Για να γλιτώσει ο νεαρός θα πρέπει να ακολουθήσει τις τηλεφωνικές οδηγίες του και το αποτέλεσμα είναι μια τεχνικώς άρτια ελληνική προσπάθεια στο σινεμά είδους, με ιδέες από διάφορες αμερικανικές ταινίες (από τον «Επιθεωρητή Κάλαχαν» ως τον «Τηλε φονικό θάλαμο» και το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει 3»). Ο Τάσος Νούσιας στον ρόλο ενός ανθρωπόμορφου τέρατος που τσακίζει κόκαλα με ένα σφυρί, ο Νίκος Ορφανός και ο Νίκος Κουρής ως αστυνομικοί και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στον ρόλο ενός ανθρώπου που κρατείται φυλακισμένος. Βαθμολογία: 2
«Silent»
«Silent» του Γιώργου Γκικαπέππα. Η ιστορία μιας ταλαντούχας στο λυρικό τραγούδι κοπέλας (Κίκα Γεωργίου) η οποία για κάποιον ανεξήγητο λόγο έχει χάσει τη φωνή της. Βαρύ ψυχολογικό δράμα βουτηγμένο μέσα στην υστερία και στη νεύρωση και όχι πάντα με νόημα. Οι σκηνές στις οποίες η κεντρική ηρωίδα συναντά τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της (Ανέζα Παπαδοπούλου – μάνα, Μάνος Βακούσης -πατέρας, Ηλέκτρα Νικολούζου – αδελφή) έχουν μια κασαβετική προσέγγιση αλλά ποτέ δεν κατορθώνουν να γίνουν απολύτως πειστικές. Βαθμολογία: 2
«Καύσωνας»
«Καύσωνας» (Ελλάδα / Γαλλία, 2015) της Τζόις Α. Νασάουτι. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της νεαρής σκηνοθέτριας τοποθετείται σε ένα ελληνικό νησί όπου ένας μετανάστης έχει προσληφθεί για να φυλάσσει τη βίλα μιας απόδημης οικογένειας. Η σχέση του νεαρού με τους ανθρώπους του θέρετρου όπου μέσα σε όλα επικρατεί μια εξαντλητική λειψυδρία μετατρέπεται σε ένα σχόλιο πολυτελείας για το προσφυγικό πρόβλημα. Από την ταινία ένα πέρασμα κάνει και η Μιμή Ντενίση μιλώντας μάλιστα γαλλικά. Βαθμολογία: 2
«Ο πιο μακρύς δρόμος» (The longest run)
«Ο πιο μακρύς δρόμος» (The longest run, 2015) της Μαριάννας Οικονόμου. Βραβευμένο ντοκιμαντέρ που μέσα από την ιστορία δύο φίλων στις ελληνικές φυλακές ανηλίκων εκθέτει το φαινόμενο των επαγγελματιών λαθρεμπόρων, οι οποίοι προσπαθούν να αναγκάσουν τους ανήλικους μετανάστες να γίνουν οι ίδιοι λαθρέμποροι.Βαθμολογία: _
«Το ντοκιμαντέρ των νεόπτωχων – Η Αθήνα από κάτω»
«Το ντοκιμαντέρ των νεόπτωχων – Η Αθήνα από κάτω» (2016) του Τάκη Μπαρδάκου. Ενα ακόμα ελληνικό ντοκιμαντέρ με ιστορίες πολιτών της Αθήνας που βιώνουν την κοινωνική ανισότητα και την αδικία.
Βαθμολογία: _
Βαθμολογία: 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου
στο ΒΗΜΑ απ’οπου και η αναδημοσίευση
