Στην Οικονομική θεωρία, αλλά τελικά και στην πρακτική από ότι αποδεικνύεται, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η ροή των οικονομικών μεγεθών να εξελίσσεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να προκύπτει, αν όχι αμέσως, αλλά τουλάχιστον σε εύλογο χρονικό διάστημα, θετικό αποτέλεσμα για την κοινωνία.
Το κεντρικό σημείο που διδάχθηκε η γενιά μας και διδάσκονται επίσης οι νέοι, από τα πρώτα έτη των σπουδών τους στο Πανεπιστήμιο των οικονομικών κατευθύνσεων, είναι η λεγόμενη «φοροδοτική ικανότητα των πολιτών». Αυτό σημαίνει ότι οι ενεργοί πολίτες, αποκτούν εισοδήματα, εργαζόμενοι ή εισοδηματίες και περαιτέρω η Πολιτεία ορθώς, φορολογεί αυτά τα εισοδήματα, οπότε μέρος αυτών των εισοδημάτων (με την μορφή των φόρων) μεταφέρεται και καταγράφεται ως έσοδο του κράτους.
Υποθέτουμε εξαρχής, ότι ο πολίτης θέλει και δύναται, με ελαφρά αντανακλαστικά, να προσφέρει μέρος των εισοδημάτων του στο κράτος, ώστε αυτό να είναι σε θέση να επιτελέσει τον σκοπό του.
Ποιος είναι ο σκοπός;
Επιτήρηση και έλεγχος των κανόνων λειτουργίας της κοινωνίας, βάσει των νόμων και του Συντάγματος, ασφάλεια και κοινωνική ηρεμία για τους πολίτες στο εσωτερικό της χώρας, κοινωνική πρόνοια και ιατρική περίθαλψη στο πλαίσιο ανταποδοτικού συστήματος, αλλά και μέριμνα για όσους πολίτες αδυνατούν να προσφέρουν στο ισοζύγιο των υπηρεσιών κοινωνικής αλληλεγγύης, εξασφάλιση των συνόρων της χώρας, αξιοπρέπεια ζωής για τους νέους και ευελιξία προγραμμάτων, περαιτέρω σπουδών και ανάπτυξης των επιστημών.
Αυτά επιζητεί ο φορολογούμενος πολίτης.
Ωστόσο, το ζήτημα είναι, κατά πόσον μπορεί (ο πολίτης) να συνεισφέρει στα έσοδα του κράτους, σε σχέση με την λεγόμενη «φοροδοτική ικανότητα». Η έννοια της φοροδοτικής ικανότητας, σε έναν βαθμό, ενδέχεται να είναι μεν αόριστη (ποιος γνωρίζει επακριβώς τα εισοδήματα και τις ανάγκες του κάθε πολίτη, ώστε να διατυπώσει συμπέρασμα για το ύψος των φόρων που αυτός μπορεί να καταβάλει, χωρίς να υποβαθμίζει το επίπεδο της διαβίωσής του), αλλά υπό συνθήκες, είναι εφικτό να συγκεκριμενοποιηθεί και να τυποποιηθεί, ως προς την φορολογική υποχρέωση, άρα και ως προς την φοροδοτική ικανότητα, ώστε να επιτευχθούν εκατέρωθεν οι στόχοι, ήτοι τόσο η είσπραξη φορολογικών εσόδων από το κράτος, όσο και η εξισορρόπηση στην διαβίωση του κάθε φορολογούμενου πολίτη.
Η άποψή μου είναι ότι έχουμε φθάσει σε ένα σημείο που δυστυχώς, ακόμη και ο καλοπροαίρετος πολίτης, αδυνατεί να είναι συνεπής ως προς τις φορολογικές του υποχρεώσεις. Η υπερφορολόγηση των φυσικών προσώπων, δυνάμει καταναλωτών, μειώνει την αγοραστική τους δύναμη, μεταφέροντας εισοδήματα όχι στις επιχειρήσεις, με την μορφή της ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών, αλλά στο κράτος.
Ιδιωτικός τομέας: Επιχειρήσεις που σταματούν τις εργασίες τους, αδυνατώντας να σταθούν στο ύψος των υποχρεώσεών τους. Εργαζόμενοι που χάνουν την απασχόλησή τους, ή συμβιβάζονται με χαμηλές αποδοχές. Επενδύσεις που δεν προχωρούν, νέοι που εγκαταλείπουν την χώρα, αρνητική ψυχολογία για τους καταναλωτές. Το κράτος, δεν «ενοχλεί» τον δημόσιο τομέα, δεν μειώνει τις δαπάνες του. Οι εργαζόμενοι πολίτες στο δημόσιο θεωρούν εαυτούς εξασφαλισμένους και προστατευμένους, με μόνη την διαφορά ότι οι πολίτες αυτοί δεν παράγουν, δεν κινούν την οικονομία, δεν προσφέρουν προστιθέμενη αξία στο εθνικό προϊόν. Άλλος είναι ο δικός τους στόχος: Ο έλεγχος των κανόνων του κράτους, η σωστή λειτουργία του, όχι όμως η ανάπτυξη της οικονομίας. Το κράτος ως επιχειρηματίας έχει αποτύχει, ιστορικώς και εν τοις πράγμασι, χωρίς αμφιβολία, άρα τα κίνητρα πρέπει να δοθούν στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με κανόνες, με έλεγχο και αποτελεσματικότητα.
Η υπερφορολόγηση των πολιτών διατηρεί σε δράση τον φαύλο κύκλο της οικονομίας. Ο φαύλος κύκλος χαρακτηρίζει μια κατάσταση, η οποία αενάως επανακάμπτει στα ίδια αρνητικά αποτελέσματα, χωρίς πρόοδο ή αλλαγή. Τροφοδοτείται δε διαρκώς, από το περιβάλλον της ύφεσης, το οποίο επιδεινώνει έτι περαιτέρω τα οικονομικά μεγέθη.
Ο στόχος πρέπει να είναι η μεταστροφή του φαύλου κύκλου σε ενάρετο κύκλο, δηλαδή σε χρηστή διαδικασία που να καταλήγει σε θετικό αποτέλεσμα. Ο ενάρετος κύκλος χρησιμοποιείται ως όρος, για να δείξει ότι ένα μέτρο που εφαρμόζεται επιφέρει αποτέλεσμα και δεν είναι αναγκαίο να επιστρέψουμε πίσω για να επανεξετάσουμε τις ενέργειές μας.
Κυρίως όμως, αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι ότι η επενδυτική δραστηριότητα προετοιμάζει τον ενάρετο κύκλο.
Όχι η αύξηση του ΦΠΑ και των λοιπών έμμεσων φόρων.
Η υπερφορολόγηση συντηρεί τον φαύλο κύκλο…
Νίκος Σγουρινάκης Διευθυντής σύνταξης http://epixeirisi.gr/
Οι αναδημοσιεύσεις Άρθρων Γνώμης , δεν απηχούν κατ’ ανάγκη και τις απόψεις της Ομάδας foroline-ADC.
