Από τις διατάξεις του άρθρου 8 του Ν.1346/83 (ΦΕΚ 46/Α/1983) και των παρ.1 και 6 του άρθρου 18 του Ν. 1545/85 (ΦΕΚ 91/Α/1985), σε συνδυασμό προς τις διατάξεις των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και Αποφάσεων Διαιτησίας «για τους όρους αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις όλης της χώρας» προκύπτει πως η εργασιακή σχέση των μισθωτών που προσλαμβάνονται για να απασχοληθούν κατά το χρονικό διάστημα της εποχιακής λειτουργίας της επιχείρησης έχει διάρκεια όση η περίοδος λειτουργίας της επιχείρησης και επομένως λύεται με την πάροδο της χρονικής αυτής περιόδου.
Παρέχεται όμως το δικαίωμα στους μισθωτούς αυτούς να ζητήσουν, εφόσον πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις και τηρηθούν ορισμένες διατυπώσεις, την επαναπρόσληψη τους κατά τη νέα περίοδο εργασίας (Α.Π. 946/88-1888/88-1436/91-1089/93-535/95 κ.α.)
Προκύπτει επίσης, ότι το πιο πάνω δικαίωμα επαναπρόσληψης του εργαζόμενου μπορεί να καταλύσει ο εργοδότης καταγγέλλοντας τη σύμβαση, είτε κατά την περίοδο εργασίας είτε κατά τη νεκρή περίοδο, με τις τυπικές διατυπώσεις που καθιερώνει ο ν. 2112/20, δηλ. εγγράφως και με ταυτόχρονη καταβολή της νόμιμης αποζημίωσης (ΜΠΡ Ρόδου 2261/2010, Α.Π. 1734/1995), η καταγγελία δε αυτή έχει ως συνέπεια, αν γίνεται κατά την περίοδο εργασίας, τη λύση της εργασιακής σχέσης και αν γίνεται κατά τη νεκρά περίοδο, την κατάλυση του δικαιώματος επαναπρόσληψης.
Δεν επιτρέπεται κατά τη νεκρά περίοδο καταγγελία με προειδοποίηση εκτός και αν πρόκειται για δικαιολογημένη αιτία (Ολ. Α.Π 14/2000, Α.Π 67/2009, Α.Π. 1734/95,Α.Π. 946/88, Εφ. Δωδ. 214/2006, Εφ. Θεσσ. 95/2002 κ.α.)
Η κρατούσα άποψη δέχεται ότι ο εργοδότης που αρνείται την επαναπρόσληψη του υπαλλήλου, υποχρεούται να τον αποζημιώσει, όχι όμως και να του καταβάλλει μισθούς υπερημερίας, διότι δεν υπάρχει ακόμη σε λειτουργία εργασιακή σύμβαση, προαπαιτούμενο της οποίας είναι η εκ νέου πρόσληψη του, ώστε μη αποδεχόμενος ο εργοδότης την προσφερόμενη εργασία του να καθίσταται υπερήμερος, πράγμα που σημαίνει ότι η αποζημίωση εδώ λειτουργεί ως αστική ποινή κατά του εργοδότη, ο οποίος με την καταγγελία της εργασιακής σύμβασης του υπαλλήλου, απέκλεισε το δικαίωμα επαναπρόσληψης ( Στ.Γ. Βλαστος: Ατομ. Εργ. Δίκαιο, 1999) .
Εάν λοιπόν κατά τη νεκρά περίοδο καταγγελθεί από την εποχιακώς λειτουργούσα επιχείρηση, η σύμβαση εργασίας ξενοδοχοϋπαλλήλου, ο οποίος έχει τηρήσει τις για την επαναπρόσληψή του κατά την επόμενη περίοδο απαιτούμενες διατυπώσεις, οφείλεται στον τελευταίο η από το Ν. 2112/1920 προβλεπόμενη αποζημίωση για απροειδοποίητη καταγγελία της σχέσης εργασίας.
Για τον καθορισμό του ύψους της αποζημίωσης αυτής λαμβάνεται υπόψη μόνο το χρονικό διάστημα που απομένει μετά την αφαίρεση από τον – μετά την αρχική πρόσληψη – συνολικό χρόνο υπηρεσίας του απολυόμενου, του χρόνου των νεκρών περιόδων, κατά τη διάρκεια των οποίων η σχέση εργασίας διακοπτόταν και ο εργαζόμενος μπορούσε να απασχοληθεί σε άλλο εργοδότη (Α.Π.305/2011,1085/2006), ο δε υπολογισμός της αποζημίωσης του απολυόμενου γίνεται βάσει των αποδοχών της αμέσως προηγούμενης περιόδου απασχόλησής του (Α.Π. 1734/95, Εφ. Αθ. 5315/1994).
Εάν αντιθέτως υπάρχουν οι σχετικές προϋποθέσεις του άρθρου 8 του Ν. 1346/83 «περί επαναπρόσληψης του ξενοδοχοϋπαλλήλου» και η επιχείρηση χωρίς να καταγγείλει τη σχέση εργασίας, δεν αποδέχεται την προσφερόμενη εργασία του μισθωτού, μολονότι τηρήθηκαν οι σχετικές προϋποθέσεις, τότε η επιχείρηση καθίσταται υπερήμερος, υποχρεούμενη να καταβάλλει στο μισθωτό τους οφειλόμενους μισθούς υπερημερίας ( Α.Π.946/88).
πηγή: http://www.ergasiaka-gr
