Έναν απίστευτο καταιγισμό από συντελεστές που αφορούν στο ΦΠΑ , δεχόμαστε τις τελευταίες ημέρες εν όψη της καθιέρωσης-απ’ ότι φαίνεται- νέων συντελεστών στο “φόρο της καθημερινότητας” μας.
Η κυβέρνηση στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας , συζητά τη καθιέρωση ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ και όχι μόνο.
Έτσι λοιπόν έχουμε ακούσει τα πάντα , συντελεστές από 15% έως 20% , απο 7% έως 9% , κατάργηση των μειωμένων στα νησιά , συνδυασμό καρτών με μείωση ΦΠΑ 3% ανά συντελεστή…
Κάθε μέρα και ένα σενάριο παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ , με τρομολαγνικές κυρίως διαστάσεις , ενώ αντίστοιχα τα επίσημα κυβερνητικά “χείλη” μάλλον δεν είναι σε θέση να μας δώσουν μια ξεκάθαρη άποψη και εικόνα.
Φυσικά σε μια διαπραγμάτευση και μάλιστα με τους “σκληρούς” των Βρυξελλών δεν είναι δυνατόν εύκολα να υπάρχει μια επίσημη καταληκτική θέση για ένα τόσο σοβαρό θέμα , μεσούσης κιόλας μιας συνολικής διαπραγμάτευσης που κύρια αφορά τα δημοσιονομικά.
Από την άλλη όμως για το συγκεκριμένο θέμα που έχει άμεση επίπτωση στη καθημερινότητα μας , θα θέλαμε να δούμε μια θέση που σαφώς δεν θα επιβαρύνει περαιτέρω τη δυσμενή οικονομική κατάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Πολιτών και παράλληλα θα εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την εισπραξιμότητα του φόρου.
Η διασφάλιση των 2 αυτών προϋποθέσεων απαιτεί τη καθιέρωση διαφορετικών συντελεστών σε είδη και υπηρεσίες και όχι ενός ενιαίου συντελεστή – μέσου όρου , που τελικά και θα επιβαρύνει αλλά και θα διακυβεύει την εισπραξιμότητα του “προωθώντας τη φοροδιαφυγή.
Αυτό θα μπορούσε να πιθανόν συμβεί με τη καθιέρωση ενός ιδιαίτερα χαμηλού συντελεστή -πχ. 5%– σε είδη και υπηρεσίες ζωτικής ανάγκης (βλέπε βασικά τρόφιμα , φάρμακα , βιβλίο , πολιτισμός…) , ενός μικρού συντελεστή -πχ 10%– σε είδη και υπηρεσίες ευρύτατης κατανάλωσης (βλέπε τρόφιμα γενικά , ιατρικά είδη κά) , ένος κύριου και βασικού συντελεστή -πχ, 15%– σε όλα τα υπόλοιπα είδη και υπηρεσίες και τέλος ενός υψηλότατου συντελεστή -πχ. 30%– σε είδη και υπηρεσίες πολυτελείας.
Η κατάτμηση των συντελεστών όχι μόνο καλύπτει τις δύο παραπάνω προϋποθέσεις , αλλά και θα δημιουργήσει και ένα “αίσθημα δικαίου” στους Πολίτες που για πολλά χρόνια τώρα αναζητείται…
Αναμένοντας λοιπόν τις αποφάσεις , ας ελπίσουμε ότι η λογική αυτή να πρυτανεύσει τουλάχιστον στη πολιτική ηγεσία του τόπου σε μια πραγματικά δύσκολη διαπραγμάτευση και οι επιπτώσεις από τον “φόρο της καθημερινότητας” μας , να μην είναι επαχθείς για τους Πολίτες και απόλυτα αναποτελεσματικές για το Κράτος και τα δημοσιονομικά του.
