Μια συνήθης συναλλαγή τα τελευταία χρόνια, των επιχειρήσεων που δραστηροποιούνται στη Χώρα μας είναι η λήψη δαπανών από διάφορες χώρες εντός Ε.Ε ή και Γ’ χώρες. Οι συναλλαγές αυτές στη πλειοψηφία τους οφείλονται στη διεθνοποίηση των Αγορών, αλλά και στη λογική της λήψης “ευκολότερων” δαπανών για τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των Ελληνικών επιχειρήσεων.
Ο Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος – Ν.4172/2013, προέβλεψε για τις δαπάνες αυτές κάποιους όρους χωρίζοντας αρχικά τις Χώρες σε 2 κατηγορίες, ως προς τη λήψη των δαπανών και την αναγνώριση αυτών.
Οι κατηγορίες αυτές είναι τα :
1. Μη συνεργάσιμα κράτη είναι εκείνα που δεν είναι κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κατάστασή τους σχετικά με τη διαφάνεια και την ανταλλαγή των πληροφοριών σε φορολογικά θέματα έχει εξεταστεί από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) και τα οποία:
α) δεν έχουν συνάψει και δεν εφαρμόζουν με την Ελλάδα σύμβαση διοικητικής συνδρομής στο φορολογικό τομέα και
β) δεν έχουν υπογράψει τέτοια σύμβαση διοικητικής συνδρομής με τουλάχιστον δώδεκα άλλα κράτη.
Οι ανωτέρω προϋποθέσεις πρέπει να συντρέχουν αθροιστικά.(Άρθρο 65 Ν. 4172/2013)
2. Κράτη υπόκειται σε προνομιακό φορολογικό καθεστώς όπου για την εφαρμογή των διατάξεων του κεφαλαίου αυτού, το φυσικό ή νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα θεωρείται ότι υπόκειται σε προνομιακό φορολογικό καθεστώς σε κράτος εκτός της Ελλάδας, όταν η φορολογική κατοικία τους βρίσκεται σε οποιοδήποτε κράτος, ακόμη και σε κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εάν σε αυτό το κράτος:
α) δεν υπόκειται σε φορολογία ή, εάν υπόκειται, δεν φορολογείται εν τοις πράγμασι, ή
β) υπόκειται σε φόρο επί των κερδών ή των εισοδημάτων ή του κεφαλαίου, του οποίου ο συντελεστής είναι ίσος ή κατώτερος από το πενήντα τοις εκατό (50%) του συντελεστή φορολογίας νομικών προσώπων και νομικών οντοτήτων που θα οφειλόταν σύμφωνα με τις διατάξεις της ελληνικής φορολογικής νομοθεσίας, εάν ήταν φορολογικός κάτοικος ή διατηρούσε μόνιμη εγκατάσταση κατά την έννοια του άρθρου 6 του Κ.Φ.Ε. στην Ελλάδα.(Άρθρο 65 Ν. 4172/2013)
Τέλος για τις δαπάνες που καταβάλλονται σε Νομικά ή Φυσικά Πρόσωπα των Κρατών των 2 παραπάνω περιπτώσεων, ο Νόμος(4172) στο Άρθρο 23 περίπτωση ιγ, προβλέπει :
Οι ακόλουθες δαπάνες δεν εκπίπτουν: Το σύνολο των δαπανών που καταβάλλονται προς φυσικό ή νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα που είναι φορολογικός κάτοικος σε κράτος μη συνεργάσιμο ή που υπόκειται σε προνομιακό φορολογικό καθεστώς, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 65 του Κ.Φ.Ε., εκτός εάν ο φορολογούμενος αποδείξει ότι οι δαπάνες αυτές αφορούν πραγματικές και συνήθεις συναλλαγές και δεν έχουν ως αποτέλεσμα τη μεταφορά κερδών ή εισοδημάτων ή κεφαλαίων με σκοπό τη φοροαποφυγή ή τη φοροδιαφυγή.
Η διάταξη του προηγούμενου εδαφίου δεν αποκλείει την έκπτωση των δαπανών που καταβάλλονται προς φυσικό ή νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα που είναι φορολογικός κάτοικος σε κράτος – μέλος της Ε.Ε. ή του Ε.Ο.Χ., εφόσον υπάρχει η νομική βάση για την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ της Ελλάδας και αυτού του κράτους – μέλους
Με πρόσφατες εγκυκλίους(ΠΟΛ 1277 & 1279) το Υπουργείο Οικονομικών προβλέπει τα Κράτη των περιπτώσεων αυτών, τις εγκυκλίους μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ
