…Τα μάτια του, που είχαν συνηθίσει επί χρόνια στα τρυφερά, στα άηχα τυπωμένα γράμματα που καμπύλωναν σαν ποδαράκια εντόμων, θα πρέπει να είδαν τρομερά πράγματα σε κείνο το ανθρώπινο μαντρί στο συρματόπλεγμα, γιατί τα βλέφαρά του σκίαζαν βαριά τις κόρες που άλλοτε σπίθιζαν με σβελτάδα και ειρωνεία.
Το βλέμμα του, άλλοτε τόσο ζωντανό, θαμπόφεγγε τώρα κοιμισμένα μέσα σε κόκκινους κύκλους κάτω από τα επιδιορθωμένα γυαλιά, με κόπο ξαναδεμένα σε λεπτό νήμα. Κι ακόμα πιο φριχτό: Κάποιος πυλώνας θα πρέπει να κατέρρευσε στη φανταστική περίτεχνη δομή της μνήμης του, φέρνοντας αταξία σε όλο το οικοδόμημα. Γιατί είναι στ’αλήθεια τόσο τρυφερά συναρμοσμένος ο εγκέφαλος μας, το κλειστό τούτο κύκλωμα από εκλεπτυσμένη ουσία, τούτο το όργανο ακριβείας των γνώσεών μας με τη λεπτεπίλεπτη μηχανική δομή, που αρκεί μονάχα μια φραγμένη φλεβίτσα, ένα ταραγμένο νεύρο, ένα κουρασμένο κύτταρο, αρκεί μονάχα ένα τέτοιο μόριο να μετατοπιστεί για να βουβάνει την εξόχως περιεκτική, τη σφαιρική αρμονία ενός πνεύματος.
Στη μνήμη λοιπόν του Μέντελ, στο μοναδικό τούτο πληκτρολόγιο της γνώσης, τα πλήκτρα, μετά την επιστροφή του, κολλούσαν. Όταν κάπου κάπου ερχόταν κάποιος να του ζητήσει πληροφορίες, εκείνος τον ατένιζε εξαντλημένος και πια δεν καταλάβαινε ακριβώς, βαριάκουγε, και ξεχνούσε τι του έλεγαν. Ο Μέντελ δεν ήταν πια ο Μέντελ κι ο κόσμος δεν ήταν πια κόσμος.
Σελίδες 62,63
Από τη νουβέλα του Στέφαν Τσβάιχ «Ο Παλαιοβιβλιοπώλης Μέντελ»
Εκδόσεις Άγρα, Μετάφραση Μαρία Τοπάλη 1η έκδοση 2010.
Το βιβλίο κυκλοφορεί με τον τίτλο «Ο Παλαιοβιβλιοπώλης Μέντελ και η Αόρατη Συλλογή» και είναι τυπωμένο με πολυτονικό σύστημα.
Επιλογή Κειμένου: Ζωή Καπερώνη
