[Απ’αυτήν τη δύσκολη παιδική ηλικία, απ’αυτήν την ανήσυχη εφηβεία, απ’αυτά τα τρομερά χρόνια, όσον αφορά εμένα, δεν μετάνιωσα για τίποτε. Λυπάμαι αυτούς που μεγάλωσαν μέσα σ’αυτόν τον κόσμο χωρίς να γνωρίσουν την άλλη όψη της απανθρωπιάς, χωρίς να συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο και το χρέος να αγωνιστούν-έστω και τυφλά-για τον άνθρωπο. Δεν αισθάνομαι παρά λύπη για τις δυνάμεις που σπαταλήθηκαν σε αγώνες που δεν μπορούσαν παρά να είναι στείροι. Αυτοί μου έμαθαν ότι το καλύτερο και το χειρότερο συνυπάρχουν στον άνθρωπο,…

Μα ήταν ήχος αυτός; Αν ήταν ήχος, θα ήταν ήχος κάποιου άλλου κόσμου. Αποκτούσε σπάνια δύναμη και διαύγεια. […] Δεν ήταν όμως σειρήνα εργοστασίου που βούιζε, δεν ήταν ο αέρας. Και το σκυλί απόμενε βουβό. Μην άκουσες κι εσύ τούτο το τραγούδι του Οκτωβρίου του 1905; Τέτοιο τραγούδι δεν υπήρχε παλιότερα· Τέτοιο τραγούδι δεν θα υπάρξει ποτέ πια. Από το μυθιστόρημα του Αντρέι Μπέλυ «Πετρούπολη», Εκδόσεις Κίχλη, πρώτη έκδοση 2017, μετάφραση από τα ρωσικά Σταυρούλα Αργυροπούλου, σελίδα 126. Τι βιβλίο…

«…Ξέρω τώρα πως μια νέα δικαιοσύνη που δίνει σημασία στη μοναδικότητα μιας υπόθεσης κι αποφασίζει την ετυμηγορία κατά περίπτωση κινείται από συμπόνια για τον αδικημένο, γι’ αυτό και καταφέρνει να είναι αμείλικτη. Η συμπόνια είναι αμείλικτη και δε σ’ αφήνει να την καταπνίξεις. Είναι εξαρχής ουσιώδης στη διαμόρφωση ενός επαναστάτη». Απόσπασμα από τη νουβέλα του Erri De Luca «Τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια», Εκδόσεις Κέλευθος, πρώτη έκδοση 2011, μετάφραση Άννα Παπασταύρου  Επιλογή κειμένων  Ζωή Καπερώνη

…»Γι’ άλλη μια φορά, η Τεριέστη, αστική, φασιστοειδής, συνεργάτης του εχθρού από έφεση ακόμα κι όταν δεν μπορεί να συνεργαστεί, διόρθωσε τα φτιασίδια της κι έπλυνε τα μούτρα της. Όλοι αξιοσέβαστοι· σε λιγοστές πόλεις της Ιταλίας βιομήχανοι, επενδυτές, εφοπλιστές, τραπεζίτες, εκτέθηκαν τόσο ανοιχτά, θα έλεγα ενστικτωδώς- φυσικά, και με σωφροσύνη- στο πλευρό των φασιστών και, όταν χρειάστηκε και των Ναζί. Από το μυθιστόρημα του Κλάουντιο Μάγκρις «Υπόθεση Αρχείου», Εκδόσεις  Καστανιώτη. Μετάφραση από τα ιταλικά Άννα Παπασταύρου, πρώτη έκδοση 2017, σελίδα…

Θυμόμουν πως πολλές φορές ο μπαμπάς μου μου είχε πει ότι κάθε ανθρώπινο ον, η προσωπικότητα του καθενός, είναι σαν κύβος πάνω σε ένα τραπέζι. Υπάρχει μια όψη που όλοι μπορούμε να δούμε (η πάνω)· όψεις που κάποιοι μπορούν να δουν ενώ άλλοι όχι, κι αν προσπαθήσουμε μπορούμε να τις δούμε κι εμείς (οι πλαϊνές)· μια όψη που βλέπουμε μόνο εμείς (αυτή που είναι μπροστά στα μάτια μας)· μια άλλη όψη που βλέπουν μόνο οι άλλοι (αυτή που είναι μπροστά…

«Σε εμάς όλους εναπόκειται να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με τα μέσα που έχουμε στα χέρια μας και να αρνηθούμε-τώρα- να πληρώσουμε το χρέος που έχει επιβληθεί τόσο στον νού μας, όσο και στον τραπεζικό λογαριασμό μας.… Η θρυλούμενη «κοινοτοπία του καλού» δεν υπάρχει, και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εξεγερθούμε ενάντια στην κοινοτοπία του κακού σήμερα και αύριο.» Από το βιβλίο «Reader», συνοδευτικό της έκθεσης «Documenta 14», απόσπασμα από το εισαγωγικό δοκίμιο του Adam Szymszyk, Ιανουάριος…

Ο έμμετρος στίχος τους αιφνιδίαζε. Οι ρίμες τους επιτίθεντο με δριμύτητα, προκαλώντας τους ασφυξία όπως ακριβώς ένας καταιγισμός από χτυπήματα στο ηλιακό πλέγμα. « Ευθύς σαν το σπαθί ο έμμετρος» του εξήγησε μια μέρα ο Υβόν, «είναι φτιαγμένος για να πλήττει τον στόχο, αρκεί βέβαια να τον χρησιμοποιείς σοφά. Να μην τον αμολάς σαν την παρακατιανή πρόζα. Να τον απαγγέλλεις όρθιος. Να γεμίζεις τα πνευμόνια σου αέρα για να δίνεις ανάσα στις λέξεις. Να τονίζεις την κάθε συλλαβή με ζέση…

 «Το “καλό σχολείο” δεν το κάνουν ούτε οι πολυμεσικοί διαδραστικοί πίνακες ούτε τα τάμπλετ ούτε οι διευθυντές-μάνατζερ ούτε οι δημαγωγικές συμφωνίες για βραχύχρονη πρακτική άσκηση μέσα σε επιχειρήσεις και επαγγελματικά γραφεία. Το καλό σχολείο το συγκροτούν μόνο οι καλοί δάσκαλοι, αυτοί που αφήνουν στην άκρη “τα καταναγκαστικά μέτρα” και αναδεικνύουν “ως μοναδική πηγή σεβασμού του μαθητή προς τον δάσκαλο τις ανθρώπινες και διανοητικές ιδιότητες του ίδιου του δασκάλου”.  Ο δάσκαλος είναι αυτός που έχει τη σοβαρή αποστολή να κάνει τους…

Αχ, είναι κι αυτός ένας από τα εκατομμύρια των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται οι υπουργοί με τους λόγους που βγάζουν, που τον καλούν να ανασκουμπωθεί, να υπομείνει τις στερήσεις, να κάνει θυσίες, να νιώσει Γερμανός, να καταθέσει τα χρήματά του στο Ταμιευτήριο και να ψηφίσει το κυβερνών κόμμα. Το κάνει δεν το κάνει, πάντως δεν πιστεύει αυτά που λένε. Ούτε λέξη. Είναι χαραγμένο βαθιά μέσα του, όλοι θέλουν να κάνω κάτι γι αυτούς, αλλά αυτοί δε θέλουν να κάνουν τίποτε…

Οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να έχουν μάθει ούτε μια στάλα αλήθειας για τον εαυτό τους. Ίσως την μάθουν στον άλλο κόσμο. Μερικοί όμως αξιώνονται να καταλάβουν σε αυτή εδώ τη ζωή ποιοι είναι πραγματικά. Συνήθως το καταλαβαίνουν τελείως απροσδόκητα, και τότε παραλύουν από το φόβο τους. Από το μυθιστόρημα του Γιόζεφ Ροτ: «Το κάλπικο ζύγι, Η ιστορία ενός επιθεωρητή επί των μέτρων και σταθμών», Εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Ηλιάνα Αγγελή, πρώτη έκδοση 2017, σελίδα 107. Το βιβλίο είναι τυπωμένο σε…

Μπορούσε κανείς να καταλάβει την ημερομηνία της καταστροφής από τη βλάστηση που φύτρωνε στα ερείπια: ήταν ζήτημα βοτανολογικής φύσεως. Αυτός ο σωρός των ερειπίων ήταν γυμνός και φαλακρός, άμορφες πέτρες, πρόσφατα γκρεμισμένοι τοίχοι, βαλμένοι όπως όπως σε στρώσεις, και σιδερένια δοκάρια που εξείχαν χωρίς ίχνος σκουριάς: πουθενά δεν φύτρωνε ούτε χορταράκι ενώ αλλού είχαν φυτρώσει κιόλας δέντρα, γοητευτικά μικρά δεντράκια μέσα σε κρεβατοκάμαρες και κουζίνες, δίπλα στον σκουριασμένο όγκο της καμένης εστίας υπήρχε μονάχα γυμνή καταστροφή, παραληρηματική και τρομακτικά κενή,…

«Τα μαλλιά του είναι ανακατωμένα, το πρόσωπό του μαυρισμένο, τα γαλάζια του μάτια είναι διαπεραστικά όπως πάντα. Ο Λου.Ντου. εξακολουθεί να είναι όμορφος άνδρας. Ένας δανδής, όπως λέει ο Βικτόρ Σερζ, ο οποίος μου χάρισε αυτό το ανέκδοτο με το οποίο ο Λένιν προσπάθησε να εξηγήσει ποιος ήταν, και συνεχίζει να είναι, ο αγαπημένος μας Τρότσκι: «Ξέρετε ποια θα είναι η απάντηση του Λιέφ Νταβίντοβιτς όταν ο βλοσυρός αξιωματικός που θα είναι επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος τον ρωτήσει την τελευταία…

Αυτοί παιδί μου δεν δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους όλο δεν και δεν και δέν-τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο γυναίκα άσχημη και στερημένη αυτοί παιδί μου δεν δεν δίνουν τ’ Αγγέλου τους νερό δεν άκουσαν ποτέ ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους το άοσμο άνθος του θανάτου δεν είδαν-κατάργησαν τα μάτια τους- μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα αυτοί παιδί μου δεν  δεν ξέρουν δεν αγαπούν ξέρουνε μόνο…

Και θρηνούσαν «δεν αφήσαν ούτε έναν» κι είχανε παγώσει όλοι, κοκκαλώσαν στα παράθυρα, σαν ακίνητες φωτογραφίες, όταν είδε να κατηφορίζει η πομπή, να σέρνεται, να μην έχει τελειωμό ή έλεος, και να λέει η Αμαλία «πού τους πάνε;» κλαίγοντας, γιατί σίγουρα θα ‘ταν ανάμεσά τους φίλοι- περπατούσανε οι άντρες κι οι γυναίκες κι είχαν φορτωμένους μπόγους, άλλοι τα μωρά τους πάνω απ’το σβέρκο τους, κι απ’ανάμεσα σερνόνταν αμαξάκια ή αραμπαδάκια, όπου είχανε θαφτεί οι γέροι κάτω από ρούχα και από…