Aπό τη μια γενιά στην επόμενη κι όλα αλλιώς γενήκανε. Σ’ένα διαμέρισμα θυμάμαι εγώ πάντα τη ζωή μου. Με τους γειτόνους ένα κοφτό “γεια” στο ασανσέρ, με τους τριγύρω μήτε κουβέντα. Κι όμως στην ίδια πόλη, εδώ στην Αθήνα, κάποιες δεκαετίες πίσω, τα πράματα ήσαν πολύ διαφορετικά. Το βλέπεις στις ασπρόμαυρες ταινίες, τ’ακούς στις περιγραφές των παλαιοτέρων, το υποψιάζεσαι σαν σεργιανάς στο ιστορικό της κέντρο. Αναδημοσίευση από : http://pigkouinos.blogspot.gr Αυτή την αίσθηση μιας πόλης αλλιώτικης, εγώ την έχω μάθει από τα…

Ε​​ίχα κάνει έναν κύκλο από την Πατησίων προς την πλατεία Αττικής και είχα δει θαυμάσια κτίρια, από διάφορες περιόδους του 20ού αιώνα, αλλά ένα μικρό σπιτάκι, ταπεινό όσο δεν παίρνει, σε ένα δρόμο εντελώς άσημο και χωρίς να έχει κανένα ενδιαφέρον ή ομορφιά, μου τράβηξε το ενδιαφέρον. του Νίκου Βατόπουλου Μπορώ να πω ότι με συγκίνησε, καθώς μέσα στην ερημιά του και την πλήρη εγκατάλειψή του, για να μη μιλήσει κανείς για το προδιαγεγραμμένο τέλος του, το μικρό αυτό σπίτι…

Υπάρχουν στιγμές που η πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη είναι γαλήνια και φωτεινή και η κοιλότητα που σχηματίζουν οι πολυκατοικίες προς την οδό Ιθάκης γεννάει το αίσθημα μιας αστικής λίμνης. Ενα τέτοιο πρωινό έβγαινα στην πλατεία αφήνοντας πίσω μου την οδό Επτανήσου, έναν, ίσως, από τους πιο πυκνούς σε αστικά σήματα δρόμους της Αθήνας. του Νίκου Βατόπουλου Αλλά στην πλατεία, με τους νεομπαρόκ φανοστάτες και τα παχουλά χερουβείμ, με τον ήλιο να φωτίζει τις προσόψεις και την εκκλησία του…