Σαν να μη πέρασε μια μέρα» από την ευχάριστη είδηση, ούτως ειπείν, ότι υλοποιείται η εξαγγελία για την μείωση των εργοδοτικών και ασφαλιστικών εισφορών (1/7/2014). Ωστόσο, πληροφορούμαστε ότι μάλλον επίκειται (πάλι) η αύξησή τους.
Η μείωση ήταν αποτέλεσμα κάλυψης μνημονιακού όρου (καλού, αυτή τη φορά) και πραγματοποιείται σε εφαρμογή των διατάξεων του Ν 4254/2014 (υποπαράγραφος ΙΑ.3 παρ. ΙΑ του άρθρου πρώτου, «Μέτρα στήριξης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο εφαρμογής του Ν 4046/2012 και άλλες διατάξεις»). Με τις ως άνω διατάξεις, έγινε μείωση, από 1/7/2014 και εφεξής, στην ουσία μέρους του μη μισθολογικού κόστους, που καταβάλει ως εισφορές, κατά κανόνα ο ιδιωτικός τομέας, για το προσωπικό που απασχολεί. Ο σκοπός της μείωσης ήταν η προώθηση και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Οικονομίας, στο πλαίσιο και σε συνδυασμό με τις προσπάθειες που πρέπει να γίνουν για την απομάκρυνση της οικονομικής κρίσης.
Συγκεκριμένα, καταργήθηκαν:
1. Η προβλεπόμενη από την διάταξη της περ. α, παρ. 1 του άρθρου 3 του ΝΔ 3868/1958, εργοδοτική εισφορά1% (επιβάρυνση της επιχείρησης).
2. Η προβλεπόμενη από την διάταξη της περ. β, παρ. 1 του άρθρου 3 του ΝΔ 3868/1958, εργατική εισφορά 1%(επιβάρυνση του εργαζόμενου).
Οι δύο αυτές κρατήσεις γίνονταν υπέρ του Διανεμητικού Λογαριασμού Οικογενειακών Επιδομάτων Μισθωτών, συνεισπραττόμενη δηλαδή εισφορά από το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ.
3. Η προβλεπόμενη από την διάταξη της παρ. 2 του άρθρου 1 του Ν 2054/1952 ειδική εισφορά 1% για την επιδότηση των στρατευμένων μισθωτών (επιβάρυνση της επιχείρησης).
Παραλλήλως, είχαμε τις παρακάτω μειώσεις:
4. Μείωση κατά 0,35% (από 0,81% σε 0,46%) κρατήσεις που αφορούν πόρους του Ενιαίου Λογαριασμού για την Εφαρμογή Κοινωνικών Πολιτικών, σύμφωνα με την περ. α΄, παρ. 4 του άρθρου 34 του Ν 4144/2013 (εργοδοτικές και εργατικές επιβαρύνσεις).
5. Μείωση της εργοδοτικής εισφοράς του άρθρου 25, παρ. 1 του ΑΝ 1846/51 (Ιδρυτικός νόμος για το ΙΚΑ, όπως ισχύει σήμερα), υπέρ του κλάδου παροχών ασθένειας και μητρότητας σε χρήμα, από 0,80% σε 0,25%, ήτοι κατά0,55%.
Αυτό ήταν το ιστορικό. Συνολική μείωση εισφορών 3,90%.
Για να υπάρχει μια εικόνα σχετικά με το αποτέλεσμα αυτής της μείωσης, παραθέτω το παράδειγμα μισθωτού (στον ιδιωτικό τομέα) με μικτές αποδοχές 1.000 ευρώ.
(Α) Καθεστώς, πριν την μείωση των εισφορών:
Καθαρά για τον εργαζόμενο: 1.000,00 χ 16,50% = 165,00, άρα 835,00 ευρώ
Συνολικό κόστος για τον εργοδότη: 1.000,00 + (1.000,00 χ 27,46%) 1.274,60 ευρώ
(Β) Καθεστώς, μετά την μείωση των εισφορών (από 1/7/2014):
Καθαρά για τον εργαζόμενο: 1.000,00 χ 15,50% = 155,00, άρα 845,00 ευρώ
Συνολικό κόστος για τον εργοδότη: 1.000,00 + (1.000,00 χ 24,56%) 1.245,60 ευρώ.
Τα ποσά για τον εργαζόμενο είναι πριν τις παρακρατήσεις φόρου μισθωτής εργασίας και ΕΕΑ του άρθρου 29 του Ν 3986/2011.
Η αύξηση για τον εργαζόμενο είναι 10 ευρώ (το 1% των 1.000 ευρώ), ενώ σε ποσοστό επί των καθαρών είναι:
10,00 / 835,00 = 1,1976%
Η μείωση για τον εργοδότη στο τελικό κόστος εργασίας είναι 29,00 ευρώ (το 2,90% των 1.000 ευρώ), ήτοι ποσοστό:
29,00 / 1.274,60 = 2,2752%
Ασφαλώς, οι μειώσεις δεν ήταν οι καλύτερες. Θα μπορούσε να είχαν αποφασιστεί μεγαλύτερες, με περιορισμό ή διακοπή και άλλων συνεισπραττόμενων υπέρ τρίτων εισφορών από το ΙΚΑ και με περαιτέρω ευεργετικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση του κόστους εργασίας. Ωστόσο, αν μη τι άλλο, βοήθησαν προς την πλευρά της ψυχολογίας και τα δύο μέρη (εργαζόμενο – εργοδότη), σε μια εποχή που μάλλον είχε αρχίσει να διαφαίνεται μια μικρή ανάκαμψη στην οικονομία.
Ο μισθωτός «είδε» μια πολύ μικρή αύξηση στις καθαρές αποδοχές του(σημειώνεται ότι επειδή αυξήθηκε το φορολογητέο ποσό του εισοδήματος, αυξήθηκε με τη σειρά της και η παρακράτηση φόρου μισθωτής εργασίας, οπότε η τελική αύξηση ενδεχομένως να μην ήταν σημαντική), ενώ η εργοδοτική πλευρά, πιο «κερδισμένη», τουλάχιστον ανέστειλε απολύσεις, σε κάποιες δε περιπτώσεις μεγαλύτερων μονάδων με απασχόληση σημαντικού αριθμού εργαζομένων, διαπιστώθηκε ότι η μείωση του κόστους, στο επίπεδο των εργοδοτικών εισφορών, μεταφραζόταν σε νέες προσλήψεις.
Στη συνέχεια, το Φθινώπορο του 2014, η χώρα μας, εκτός από τα δημοσιονομικά προβλήματα που η λύση τους δεν ήταν και τόσο κοντά, «απέκτησε» και πολιτικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα να διακοπούν τα προγράμματα, να μην υλοποιούνται οι δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί (μνημόνιο), να σταματήσει η χρηματοδότηση και η οικονομία να εισέλθει σε έναν νέο ασφυκτικό κλοιό έλλειψης ρευστότητας. Συνέπεια όλων αυτών, ήταν (και δυστυχώς, είναι ακόμη) να κινείται παράλληλα και απειλητικά, χωρίς ανακοπή, το φάσμα της ανεργίας.
Ο ιδιωτικός τομέας, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι σε αυτές, που όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης στηρίζουν τα οικονομικά μεγέθη της χώρας, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα εξ αιτίας μιας αμφίσημης συμπεριφοράς του πολιτικού συστήματος. Τους τελευταίους δε μήνες, βρίσκονται κυριολεκτικώς υπό διωγμόν, με αύξηση του συντελεστή φορολογίας, με αύξηση της προκαταβολής φόρου στο επίπεδο του φόρου και με ασταθές πλαίσιο φορολογικού συστήματος. Η ανάπτυξη δεν έρχεται και επομένως η ανεργία καλά κρατεί, με το δεδομένο, επιπλέον, ότι ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να συνδράμει, αφού και δεν γίνονται προσλήψεις (ή σε κάθε περίπτωση, αυτές που γίνονται αντικαθιστούν αποχωρήσεις), αλλά και να γίνουν, το πρόβλημα δεν λύνεται, μιας και η εργασία των δημοσίων υπαλλήλων δεν παράγει αναπτυξιακό έργο, ούτε δημιουργεί προστιθέμενη αξία στην οικονομία.
Η εξαγγελλόμενη (;) αύξηση των εργοδοτικών και ασφαλιστικών εισφορών, μπορεί να θεωρείται ως μια πηγή εσόδου και να αποφεύγεται μια εναλλακτική επιβολή φόρου σε άλλον τομέα κ.λπ., αλλά θα προκαλέσει μεγάλο πλήγμα στο ζήτημα της απασχόλησης. Η ενέργεια αυτή με τη σειρά της, θα έχει αντίθετα αποτελέσματα γιατί τα περαιτέρω προβλήματα που θα προκύψουν στην απασχόληση, λόγω της αύξησης του εργατικού κόστους, θα περιορίσουν και τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων.
Ας ελπίσουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική.
Μια αύξηση στο κόστος εργασίας, ιδιαιτέρως τώρα, θα είναι πράγματι καταστροφική…
Άρθρο του Νίκου Σγουρινάκη – Αναδημοσίευση από το http://epixeirisi.gr/
Διαβάστε και το σχετικό Άρθρο μας στις 09-11-2015
