«Και τι κάναμε εμείς οι δύο αυτή τη μέρα πριν από έναν χρόνο;». «Αφισοκόλληση; Κατάληψη; Πορεία;»
Του Κοσμά Βίδου*
Την πρώτη επέτειο του γάµου τους την ξέχασαν και οι δύο. Εκείνης, όμως, της το θύμισε την ίδια ημέρα μια φίλη. «Σαν σήμερα παντρευτήκατε». «Και δεν το θυμήθηκε; Απαράδεκτος!» έσπευσε να καταδικάσει τον συμβίο της, προσπερνώντας ως ασήμαντη λεπτομέρεια το δικό της «κενό μνήμης». Αμείλικτη από κούνια, αποφάσισε να του κρατήσει μούτρα. Δεν του πήρε πολλή ώρα να καταλάβει πως κάτι δεν είχε κάνει καλά. «Σε τι έφταιξα;». «Σε τι έφταιξες; Τι είναι σήμερα;». «Δευτέρα». «Πόσο του μηνός;». «Τόσο». «Και τι κάναμε εμείς οι δύο αυτή τη μέρα πριν από έναν χρόνο;». «Αφισοκόλληση; Κατάληψη; Πορεία;». «Μην επιδεινώνεις την ήδη δυσχερή θέση σου!». Του αποκάλυψε τον λόγο της δυσαρέσκειάς της. Πήρε την ντροπή του και αποχώρησε, για να γυρίσει λίγο μετά κρατώντας – αθεράπευτα κομμουνιστής, ακόμη και στον εορτασμό του γάμου του – ένα μάτσο γαρίφαλα. «Να ζήσουμε!». «Με γαρίφαλα;». «Γιατί, τι έχουν; Ωραιότατα άνθη, με τον συμβολισμό τους, με τα όλα τους». «Δεν προσφέρουν γαρίφαλα στις επετείους γάμου, για όνομα!».
Ηταν μια αποτυχημένη στιγμή του κοινού βίου τους. Το ίδιο και η επόμενη επέτειος.
«Σου έφερα ορχιδέες!» ανακοίνωσε υπερήφανος, επιστρέφοντας στο σπίτι από τη δουλειά, κρατώντας στα χέρια του μια τεράστια ανθοδέσμη από γλαδιόλες. «Αυτά δεν είναι ορχιδέες!». «Αλλά;». «Είναι γλαδιόλες!». «Ναι, ε; Και απορούσα κι εγώ, πώς φτήνυναν τόσο οι ορχιδέες… Οπότε, σου έφερα γλαδιόλες! Να ζήσουμε!».
«Θα ζήσουμε; Πέρυσι μου έφερες γαρίφαλα, εφέτος γλαδιόλες, του χρόνου θα μου στείλεις στεφάνι με κορδέλα “Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, ο απαρηγόρητος σύζυγός σου”». «Δεν το έπιασα». «Τις γλαδιόλες τις πάνε στις κηδείες».
Αποφάσισαν ότι οι επέτειοι δεν τους ταιριάζουν, οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να τις γιορτάζουν. Αυτό και έκαναν. Μέχρι προχθές, που συμπλήρωναν 30 χρόνια γάμου. Εκείνη το θυμήθηκε – θαύμα! «Είναι σημαντική επέτειος τα 30», σκέφτηκε, και αποφάσισε κατ’ εξαίρεση να στήσει μια μικρή γιορτή. Στον δρόμο προς το σπίτι αγόρασε τούρτα. Οταν άνοιξε το ψυγείο, βρήκε άλλη μία τούρτα. Την είχε αγοράσει εκείνος, που είχε επίσης θυμηθεί – δεύτερο θαύμα! Αργησαν να συγχρονιστούν, το πέτυχαν όμως την κατάλληλη στιγμή. Γιατί, όσες επετείους και αν έχεις ξεχάσει/αγνοήσει, όταν επιθυμείς να γιορτάσεις τα κοινά 30 (είναι πολλά χρόνια!) σημαίνει πως κάτι έκανες, κάτι κάνατε και οι δύο σωστά. Εκοψαν τις τούρτες και τρώγοντας αποφάσισαν να ξαναγιορτάσουν «τα “στρογγυλά” 40 χρόνια, αν τα θυμηθούμε, που και να μην τα θυμηθούμε…».
Κατά τα άλλα, τα 30 δεν ήταν ακριβώς 30, ήταν 35, γιατί συζούσαν και προ γάμου. Ενός γάμου που θα μπορούσε και να μην έχει γίνει. Στο δημαρχείο παντρεύτηκαν τότε, για το παιδί, για λόγους κοινωνικούς. Στην πραγματικότητα, κανένας από τους δύο δεν πιστεύει στον γάμο. Ούτε στις επετείους, εκτός από την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης – μία φορά ΚΚΕ, για πάντα ΚΚΕ. «Εγώ, πάντως, όταν παντρευτώ, θα φορέσω φοβερό νυφικό και θα κάνω μεγάλο νταβαντούρι, με όλους τους φίλους μου» είπε η κόρη τους, τρώγοντας ό,τι είχε απομείνει από τις επετειακές τούρτες. Θυμήθηκαν τη δική τους τελετή. Εκείνη φορούσε ένα απλό εκρού φορεματάκι, εκείνος βρήκε τελευταία στιγμή μια δανεική γραβάτα – που του την έδεσαν στο Πνευματικό Κέντρο, γιατί δεν ήξερε να φτιάχνει τον κόμπο. Εχει όλον τον καιρό μπροστά της η μικρή για να καταλάβει πως με νταβαντούρι ή άνευ, αλλού κρίνεται και το παιχνίδι και η διάρκειά του. Τα 30, τα 40, τα 50, δεν τα κάνουν οι ευχές των παπάδων, αλλά οι αντοχές του ζεύγους. «Οι επέτειοι δεν λένε τίποτα» είπε εκείνη, σίγουρη πλέον πως δικαίως δεν τις γιόρταζαν όλα αυτά τα χρόνια. «Εκτός από την Οκτωβριανή!» την κοίταξε πάνω από τα γυαλιά του. Εκτός από την Οκτωβριανή.
Αναδημοσίευση από το www.tovima.gr
Τα Άρθρα που δημοσιεύονται απο ανεξάρτητους αρθρογράφους , δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της Ομάδας foroline-ADC
