Αν πάρει κανείς στα χέρια του δύο φωτογραφίες της Αθήνας, μία σημερινή και μία προ 80ετίας, θα αντιληφθεί πως η πόλη έχει αλλάξει. του Άκη Κατσούδα Εκεί που τώρα βρίσκονται οι μεγάλες και καμιά φορά άχαρες και γκρίζες πολυκατοικίες, παλιότερα στεγάζονταν μερικά από τα πιο όμορφα νεοκλασικά και μέγαρα της πόλης, διάσημα για τους μεγάλους κήπους και τις μαρμάρινες αυλές τους. Και ενώ από τα τέλη του 19ου αιώνα ο νεοκλασικισμός γνώριζε μεγάλες δόξες στα αθηναϊκά κτίρια, μετά και το…

Λίγο πιο πάνω από το Μοναστήρι της Καισαριανής, μέσα στο κατάφυτο δάσος του Υμηττού, βρίσκεται ένα μικρό στολίδι. Το ξωκλήσι της Ανάληψης ή αλλιώς, η «τρύπια εκκλησία». Η κατασκευή του είναι κοίλη και ανοιχτή.Σαν να έχει βγει από κάποιο μεσαιωνικό παραμύθι. Οι τοίχοι του γεμάτοι αγιογραφίες, εικόνες, αφιερώματα. Δεν υπάρχει πόρτα. Το εκκλησάκι είναι ανοιχτό για όλους και περισσότερο για τα ανυπεράσπιστα ζωάκια που μπορεί να βρίσκουν καταφύγιο τον χειμώνα. Προσεγμένο, φροντισμένο, καθαρό, δίνει την αίσθηση ότι κάποιος βρίσκεται καθημερινά εκεί. Όπως…

Πριν από μερικές μέρες, σε μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη Στοά Εμπόρων, ολοκληρώθηκε και επίσημα το πρώτο κομμάτι δράσεων του συνΑθηνά σε συνεργασία με τον δήμο Αθηναίων και ιδιωτικούς φορείς για τον καθαρισμό της πόλης από τις μουτζούρες και τα γκράφιτι που είχαν σχεδιαστεί όλα αυτά τα χρόνια πάνω στους τοίχους της. του Άκη Κατσούδα Ήταν Απρίλιος του 2017, όταν το συνΑθηνά, η πλατφόρμα συνάντησης, δικτύωσης και υποστήριξης των ομάδων πολιτών της πρωτεύουσας, σε συνεργασία με την Kärcher, η οποία…

Είναι η πιο ευχάριστη… παραφωνία στο δυτικό πεζοδρόμιο στο πρώτο κομμάτι της Πατησίων, στο οποίο κυριαρχούν τα κακότεχνα «κουτιά» της εποχής της αντιπαροχής. Το μέγαρο Λιβιεράτου, στη διασταύρωση με την οδό Ηπείρου, κατασκευάστηκε το 1908, όταν η περιοχή του Μουσείου ήταν πολύ ψηλά στο άτυπο χρηματιστήριο των ακινήτων της πρωτεύουσας. Βρίσκεται άλλωστε σε μια προνομιακή οικιστική ενότητα, αφού γειτονεύει επίσης με το ιστορικό συγκρότημα του Πολυτεχνείου και το Πεδίον του Αρεως, το μεγαλύτερο πάρκο στο λεκανοπέδιο. Της Χάρας Τζαναβάρα* Δεν…

Σε μια ρωγμή του προσωπικού χρόνου, εμφανίζεται σαν οπτασία το παλιό σινεμά. Στην πλατεία Αμερικής, το «Αττικα», μυθική αίθουσα ονείρων, έχει αφήσει το σκάμμα του. Σαν ρήγμα μιας δόνησης ή σαν πληγή ενός αστικού λατομείου, το «Αττικα» επιζεί ως αέρας. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πλατεία Αμερικής, το βλέμμα μου γαντζώνεται στο κενό του παλιού σινεμά, όπως κάνει και σε όλες τις άλλες θέσεις των απόντων στη μεγάλη κινηματογραφική πιάτσα της Πατησίων: Αθηνά, Αχιλλεύς, Ατθίς, Μπρόντγουεϊ, Ελληνίς, Σελέκτ, Πιγκάλ, Αντζελα……