Eίναι αργά το απόγευμα στην οδό Καποδιστρίου και δύο νεαροί –ο ένας ανεβασμένος σε σκάλα, ο άλλος τον κρατάει− φτιάχνουν ένα εκτρωματικό σχέδιο με σπρέι σε ένα από τα ελάχιστα σημεία της περιοχής που δεν είναι βαμμένα μέχρι τον πρώτο όροφο.  από τον M. HULOT   Κόσμος περνάει, τους βλέπει να βάφουν και συνεχίζει την πορεία του χωρίς να δίνει καμία σημασία. Δεν σχηματίζεται κάποια εικόνα, δεν κάνουν τέχνη, αφήνουν απλώς το αποτύπωμά τους σε μια πόλη που έχει καταντήσει ένας απέραντος…

Πλάκα είναι η πιο γραφική, ελκυστική, τουριστική, ζωντανή, αρχοντική και ρετρό γειτονιά της Αθήνας. Ανήκει στις συνοικίες της πρωτεύουσας που σε συνεπαίρνουν από τις πρώτες βόλτες που θα κάνεις. του Γιάννη Πανταζόπουλου Ένα από τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι ο αρχιτεκτονικός πλούτος που βλέπεις στα μικρά σοκάκια της. Μεταπολεμικά, τα κτίσματα της Πλάκας κρίθηκαν διατηρητέα στο σύνολό τους, με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη γειτονιά να αποτελεί τη μοναδική συνοικία της Αθήνας όπου μπορεί κάποιος να δει σε τέτοια έκταση την πόλη…

Σ​​την καρδιά της Πατησίων, από το Μουσείο ώς την πλατεία Αμερικής, εκεί όπου για τουλάχιστον 80 χρόνια η αστική Αθήνα είχε διεύθυνση, αναζητεί κανείς τα τεκμήρια αυτής της προϊστορίας. του Νίκου Βατόπουλου Σαν ένα παλίμψηστο, ο 20ός αιώνας έχει αφήσει τα ίχνη του με επάλληλες γραφές, και τώρα που ο περασμένος αιώνας βαθαίνει πίσω στη μνήμη, οι άλλοτε μοντέρνες πολυκατοικίες είναι και αυτές καλυμμένες με την πατίνα του χρόνου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο αθηναϊκό, αν μείνει κανείς στον πυρήνα του…

Μια, ερμητικά κλειστή σήμερα, είσοδος θα μπορούσε να κηρυχθεί διατηρητέα. Γιατί, αν και όχι ιδιαίτερα μεγάλη, δεν είναι μια απλή πόρτα. Έχει διαχρονικά και ιστορικά την αξία πύλης. Από το άνοιγμά της πέρασαν χιλιάδεςφορές  στη ζωή τους, μεγάλα ή τεράστια ονόματα στην ιστορία του Τύπου. Την πόρτα-πύλη του ΔΟΛ στην πλατεία Καρύτση, έχουν διαβεί, με καθημερινές εισόδους και εξόδους, ο Χρήστος Λαμπράκης, ο Δημήτρης Ψαθάς, ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Φωκίων Δημητριάδης, ο Κώστας Μητρόπουλος, ο Λέων Καραπαναγιώτης,…

Οδός Άγρας. Ένα μικρό και ήρεμο δρομάκι σε απόσταση αναπνοής από το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Το πρωινό είναι ηλιόλουστο και μπροστά μου ξεπροβάλλει μια μοναδική αιγαιοπελαγίτικη κατοικία. του Γιάννη Πανταζόπουλου Κατάλευκοι τοίχοι, μπλε παραθυρόφυλλα και μια ταμπέλα που γράφει: «Σε αυτό το σπίτι έζησαν ο Γιώργος Σεφέρης και η σύζυγός του Μαρώ Σεφέρη έως το τέλος της ζωής τους». Στην είσοδο με υποδέχεται η κ. Άννα Λόντου, κόρη της Μαρώς Σεφέρη από τον πρώτο της γάμο. Όπως θα μου πει, οι…

Π​​ολλές φορές όταν βλέπω τον εγκιβωτισμό του Κηφισού στις εκβολές του στον Φαληρικό Ορμο, με τα τσιμεντένια τείχη και τον αυτοκινητόδρομο για σκεπή, σκέφτομαι έναν υγροβιότοπο με πουλιά και καλαμιές. του Νίκου Βατόπουλου Πιο πέρα, ανάμεσα σε πολυκατοικίες των τελευταίων δεκαετιών, επιζούν ακόμη ορισμένα παλιά σπίτια, άλλα μικρά σαν χαμοκέλες και άλλα μεγαλύτερα πλησιέστερα σε εκδοχές προαστιακών επαύλεων, που θυμίζουν εκείνες τις εποχές όταν οι εκβολές του Κηφισού, ανάμεσα σε ρύπους και κουνούπια, διατηρούσαν και εκείνη τη ρομαντική τοπιογραφία. Ο…

Οι ιστορίες, τα μονοπάτια, οι άνδρες Αθηναίοι και όλα όσα δεν ξέρατε για έναν από τους ωραιότερους λόφους της Αθήνας. της Ηρώς Κουνάδη Τα βασικά τα ξέρετε: Το πλακόστρωτο του Πικιώνη που οδηγεί τα βήματά μας από την Ακρόπολη ως εδώ, η Πνύκα των αρχαίων ημών, το Αστεροσκοπείο από τα τηλεσκόπια του οποίου χαζεύουμε τον αττικό ουρανό, και τα κούλουμα του Δήμου Αθηναίων. Καιρός να μάθετε λίγα πράγματα ακόμα για έναν από τους ωραιότερους λόφους της Αθήνας. Φωτό: George Antonatos |…

Α​​νάμεσα στη Φυλής και στην Αχαρνών ένιωθα ότι ξετυλίγονταν ξεχασμένες ιστορίες καθώς έβλεπα τα έρημα σπίτια ή τα παλαιωμένα αστικά διαμερίσματα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορούσε να γίνει ανασύσταση περιβάλλοντος. του Νίκου Βατόπουλου Ημουν τυχερός γιατί μέσα σε ένα τέτοιο διαμέρισμα, από τα παλιά, τα αστικά, της οδού Φερών άκουσα τις ιστορίες του δρόμου. Η Φερών είναι ένα μικρό «ποτάμι» της παλιάς Αθήνας, όπως και οι παράλληλοι δρόμοι ανάμεσα στην Πατησίων και την Αχαρνών. Ηταν καιρός τώρα που…

Οταν πέφτει το φως της μέρας, η μεταμόρφωση της πόλης είναι αντιφατική. Αλλά εκείνο το βράδυ που είχα προορισμό τη Δημοτική Πινακοθήκη στη γωνία Λεωνίδου και Μυλλέρου στο Μεταξουργείο, ήταν τέτοιο το μπλε φως της νύχτας που έβαφε τα πάντα με βαθιές σκιές. του Νίκου Βατόπουλου Είχα σκοπό να περπατήσω από τις άκρες του Κεραμεικού ώς το βαθύ Μεταξουργείο και τίποτε δεν μου έδινε μεγαλύτερη χαρά από την αίσθηση της αθηναϊκής νύχτας να με τυλίγει σε βελούδινο γάντι, αρωματισμένη με…

Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο πεζόδρομος που περνά δίπλα στα σπουδαιότερα μνημεία της αρχαιότητας, είναι το βόρειο σύνορο μιας συνοικίας που έχει το προνόμιο να «συνομιλεί» με τον Ιερό Βράχο και επιπλέον να διαθέτει μοναδική θέα προς τους λόφους της Πνύκας και του Φιλοπάππου. της Χαράς Τζαναβάρα Φέρει το όνομα του στρατιωτικού και πολιτικού Γιάννη Μακρυγιάννη (1797-1864), καθώς ο αυτοδίδακτος «ρεπόρτερ» της Επανάστασης του 1821 επέλεξε την περιοχή για να κατασκευάσει την κατοικία του, ενώ τα κτήματά του έφταναν από την…

Ή​​ταν το μόνο στη σειρά πάνω στην παλιά οικοδομική γραμμή, σχεδόν στο χείλος. Εβγαινε έξω στον δρόμο και άφηνε ένα στενό, μονάχα, πεζοδρόμιο. Είχα βγει στη Λιοσίων, αναπάντεχα, σε έναν από εκείνους τους περιπάτους γύρω και κάτω από την Αχαρνών. Θα έπρεπε να μελετηθεί όλη αυτή η περιοχή, δρόμο προς δρόμο, σπίτι προς σπίτι, όσο ακόμη διατηρεί κάτι από την όψη των μεταπολεμικών δεκαετιών. Αλλά ο χρόνος κυλάει γρήγορα… του Νίκου Βατόπουλου Το σπίτι που αντίκριζα στην οδό Λιοσίων 89…

Μοιάζει σαν σκηνικό από το Μπακαλόγατο, υπήρξε στέκι του Καζαντζίδη, του Παπαϊωάννου και του Τσιτσάνη και έχει σπεσιαλιτέ την ομελέτα με κορν-μπιφ. Πίσω από τα παλιά καπνεργοστάσια του λιμανιού, σύνορα Πειραιά- Ταμπούρια θα βρεις την τελευταία αυθεντική μπακαλοταβέρνα που έχει απομείνει στον Πειραιά, το οινοπαντοπωλείο «Ειδικόν». Με το παλιό ψυγείο της «Εν Ελλάδι, 1938», τα ξύλινα σκαλιστά ράφια και το αρχοντικό μωσαϊκό που έχουν περπατήσει άσημοι και διάσημοι, ροκάδες και ρεμπέτες που τους ενώνει ένα βασικό χαρακτηριστικό, η αγάπη για την…

Τ​​ο είδα πλήρως λεηλατημένο, με την πόρτα του κλεμμένη και ξεριζωμένη, έτσι μπόρεσα να δω έστω και με δυσκολία το εσωτερικό. Από μακριά, μου είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον αυτό το άλλοτε «μοντέρνο» σπίτι της Αθήνας, στην οδό Φαλήρου 72, κοντά στο Φιξ, έτσι όπως έστεκε με βουβή καρτερία με τις βαθιές ώχρες του, σε εκείνο το σκουριασμένο βερικοκί, σαν ξεπλυμένη ακουαρέλα. του Νίκου Βατόπουλου Ηταν ένα από τα πολλά, με τη δική του ιστορία και αυτό, ένα αστικό σπίτι σαν…