“Τα βράδια, όταν έκλειναν τα φώτα και έπεφτε στο κρεβάτι του, δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Εκεί που έκλεινε τα μάτια, μες στο σκοτάδι, άκουγε έναν ήχο· μικρές καμπάνες, η μία μετά την άλλη, χτυπούσαν. Ο ήχος ακουγόταν από μακριά, ερχόταν γι’αυτόν, έμπαινε στο δωμάτιο. Τον έκανε η μητέρα του καθώς πλησίαζε. Ήταν μέσα σ’ένα αυτοκίνητο- είχαν μπει σε αυτοκίνητο που έκανε τέτοιο ήχο, σ’ένα λούνα παρκ-, θα σταματούσε μπροστά στην πύλη, θα τον έβαζε μέσα και θα έφευγαν. Ή μπορεί…

“…Το ραδιόφωνο μετάδινε δηλώσεις διαφόρων ιεραρχών μετά το τέλος της ταφής. Ήταν ένα υπέρλαμπρο αστέρι, έλεγε ο Μητροπολίτης στο μικρόφωνο. Τώρα ο Θεος να μας βοηθήσει να εκλέξουμε το διάδοχό του, που πρέπει να είναι όσιος, άκακος και αμόλυντος. Αχνογέλασε ο Βικέντιος, του’ ρθανε πάλι αστραπιαία στο μυαλό τα όσα τράβηξε από τα δεκαεφτά του χρόνια, απόδιωξε τη σκέψη γρήγορα και πήρε το κουτάβι στα χέρια του. Εσύ μονάχα είσαι όσιο, άκακο και αμόλυντο μικρό μου. Δε θα σ’ αφήσω…

“Περιμέναμε. Και περιμέναμε. Και περιμέναμε. Όλοι μας. Μα καλά, δεν ήξερε ο μουρλογιατρός ότι το να περιμένεις ήταν από κείνα τα πράγματα που σε μουρλαίνουν; Οι άνθρωποι περιμένουν σ’όλη τους τη ζωή. Περιμένουν να ζήσουν, περιμένουν να πεθάνουν. Περιμένουν στη ουρά για να αγοράσουν χαρτί υγείας. Περιμένουν στην ουρά για να εισπράξουν χρήματα. Κι αν δεν έχουν ήδη χρήματα, περιμένουν σε ακόμα μεγαλύτερες ουρές. Περιμένεις να πας για ύπνο και μετά περιμένεις να ξυπνήσεις. Περιμένεις να παντρευτείς και μετά περιμένεις…

«Αυτοί οι νωθροί και βαριεστημένοι στρατιώτες είναι που κέρδισαν τον πόλεμο; Όχι, αυτοί θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτι τους όπου δεν θα φτάσουν ως τροπαιούχοι στρατιωτικοί αλλά ως όντα ξένα προς τη ζωή, ως απόντες από την ίδια τους την εστία και σιγά σιγά θα μετατραπούν σε ηττημένη σάρκα. Θα σμίξουν με όλους όσοι έχουν χάσει, από τους οποίους θα ξεχωρίζουν μόνο από το στίγμα των αλληλοσυγκρουώμενων μνησικακιών τους. Στο τέλος θα φοβούνται, όπως και οι νικημένοι, τον πραγματικό νικητή,…

O Αϊζάια Μπερλίν άφησε το βιβλίο στο τραπεζάκι και είπε διαβάζω καθημερινά, και καθημερινά συνειδητοποιώ ότι μου μένουν ακόμα άπειρα πράγματα να διαβάσω. Πού και πού, πρέπει να και να ξαναδιαβάσω, παρόλο που ξαναδιαβάζω μόνο ό,τι αξίζει να ξαναδιαβαστεί.    «Και τι κάνει ένα βιβλίο να αξίζει να ξαναδιαβαστεί;» Τώρα ο Μπερνάντ θύμιζε λίγο τον Αντριά.    «Η ικανότητα του συγγραφέα να συναρπάζει τον αναγνώστη, να τον εντυπωσιάζει με την ευφυΐα που βρίσκει στο βιβλίο που ξαναδιαβάζει, ή με την…

Η Μυρωδιά Βιβλίου πάει Διακοπές…. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη !!! Διαβάστε τα προηγούμενα Άρθρα μας Εδώ

“…Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’αγάπησες στα περασμένα χρόνια Και σε ήλιου, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’αγάπησες Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα μόνο γι’αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο κ’έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν με την ψυχή το βλέμμα, περήφανα στολίστηκαν το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί…

“…Υπάρχουν άνθρωποι περισσότερο και λιγότερο έξυπνοι, άνθρωποι που ξεκινάνε στη ζωή με ευκαιρίες που δεν τις έχουν όλοι, γυναίκες που φτιάχνουν καλύτερα γλυκίσματα από τις γειτόνισσές τους- άνθρωποι χαρισματικοί, με ξεχωριστά ταλέντα.    Μα υπάρχει και κάτι σ’αυτή τη χώρα σε σχέση προς το οποίο όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί ίσοι- υπάρχει ένας ανθρώπινος θεσμός που κάνει τον φτωχό ίσο με τον Ρόκφελερ, τον ανόητο ίσο με τον Αϊνστάιν, και τον αμόρφωτο ίσο με κάθε πρύτανη του πανεπιστημίου. Ο θεσμός…

“…Παρακαλέσαμε τον μίμο των φωνών, που καταγόταν από την Οξφόρδη τα Αγγλίας, όμως είχε επισκεφθεί το σχολείο του Λάντσχουτ και είχε εργαστεί  ως επιπλοποιός στο Μπερχτεσγκάντεν, να μην επαναλάβει στο Κάλενμπεργκ το πρόγραμμα που είχε παρουσιάσει στο Παλαί Παλλαβιτσίνι για το Σύλλογο των Χειρουργών και μας είχε ενθουσιάσει, αλλά να μιμηθεί εντελώς διαφορετικές φωνές, πράγμα που αποδέχθηκε. Πράγματι, ο μίμος  των φωνών μιμήθηκε στο Κάλενμπεργκ εντελώς άλλες, κατά το μάλλον ή ήττον, διάσημες φωνές από ό,τι στο Σύλλογο των Χειρουργών.…

“…εσύ, ρε γυναίκα,το ‘ξερες πως έχομε κρίση στη χώρα και δεν μου είχες πει τίποτα ίσαμε σήμερα, ρώτησε τη Θεοδοσία σα μείνανε οι δύο τους μα δεν περίμενε διόλου την απόκριση της, εκείνη κόμπιασε Τι κρίση, Παναγή μου, που να ξέρω εγώ, ακούω που τα λένε στα κανάλια τι γίνεται στην Αθήνα αλλά σάμπως καταλαβαίνω τίποτα νομίζεις, εμείς εδώ μέσα στο χτήμα που ζούμε τι να ξέρομε από τέτοια, σάμπως άλλαξε η ζωή μας; Όπως επερνούσαμε πάντα δεν περνούμε και…

Ένα σωρό ψευδείς ειδήσεις διαδίδονται και κυκλοφορούν για το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπουχενβαλντ· ιστορίες τρόμου, παραμύθια φριχτά. Καιρός πια να ειπωθεί η αλήθεια: στη βελανιδιά, κάτω από την οποία καθόταν ο Γκαίτε με την κυρία φον Στάιν, και η οποία χάρις στον Νόμο περί Προστασίας της Φύσης εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση της, δεν έχουν «δέσει» ούτε έναν από τους εγκλείστους του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης. Τους δένουν στις άλλες βελανιδιές, που σ’αυτό το δάσος τελειωμό δεν έχουν.- Από το άρθρο του Joseph…

Όταν θάχουμε ελαφρώσει όσο είναι δυνατόν τις άχρηστες δουλείες, όταν θάχουμε αποφύγει τις δυστυχίες που δεν είναι απαραίτητες, θα υπάρχει πάντα, για να κρατάει ζωντανή την ηρωική αρετή του ανθρώπου, η μακριά σειρά των πραγματικών δεινών, ο θάνατος, τα γερατιά, οι αρρώστιες δίχως γιατρειά, ο έρωτας δίχως ανταπόκριση, η παραπεταμένη ή προδομένη φιλία, η μετριότητα μιας ζωής λιγότερο πλατιάς από το σχέδιά μας και περισσότερο μουντής από τα όνειρά μας, όλες οι δυστυχίες που οφείλονται στη θεϊκή φύση των πραγμάτων.…

Δεν πρόκειται να χάψω ποτέ ξανά όλες τις ανοησίες περί γάμου. Όσοι βλέπεις γύρω σου, εκτός ίσως από λίγους σαν εμένα και σένα, από ένα γάμο έχουν γεννηθεί. Βλέπεις σ’αυτό κάτι τόσο εξαιρετικό ή υπέροχο, που να το κάνει να’ναι δα τόσο σπουδαίο; Γιατί να σπαταλάς το χρόνο σου για να κάνεις τον τέλειο γάμο; Από ποιο πράγμα θα σε σώσει; Έχει σώσει κανέναν – τα κορόιδα, τους βλάκες, τους ηλιθίους, τους schleppers*, τους μαλάκες, τους καραγκιόζηδες,  τους κόπανους ή…

Κόντευε να ξημερώσει όταν βρήκε μια απάντηση. Οι πιο διάσημοι πόλεμοι είναι οι φονικότεροι. Τα άκαπνα έθνη δεν δοξάζονται. Οι άκακοι είναι οι παλιάτσοι στο λάσο των καουμπόηδων. Οι κλαψιάρηδες πάνε άκλαυτοι. Μόνο η βία λέει, μόνο το κακό δουλεύει ασταμάτητο και ανεμπόδιστο, αυτός θα είναι ο τρόπος να συγχρονιστεί κανείς με τα φερσίματα των άλλων, να πιάσει τον τόνο της εποχής, να μπει στο πνεύμα των καιρών. Οι εντάξει είναι λίγοι, τα θηρία είναι πολλά, άρα να μια λύση,…

Κάποια μέρα λοιπόν, ο μπαμπάς μου δίπλα στη δικιά μου φωτογραφία έβαλε και τη φωτογραφία ενός πολύ γέρου ανθρώπου που έμοιαζε να κοιμάται. Ανάμεσά μας μάλιστα κοτσάρισε και μια μικρή ελληνική σημαία: « Ποιος είναι αυτός;» τον ρώτησα εγώ « Αυτός είναι ο Παλαμάς νεκρός» μου λέει. « Ο πιο μεγάλος έλληνας ποιητής. Όταν μεγαλώσεις λιγάκι θα σου διαβάσω τα ποιήματά του». Λίγα χρόνια αργότερα, μου διάβασε τον «Σάτυρο» με τα γνωστά αποτελέσματα. Τη φωτογραφία μου όμως δεν την έβγαλε…